Lize Feryn deelt haar stille verdriet: “We waren met z’n drietjes, maar het liep anders”

Begin 2025 begon voor Lize Feryn en Aster Nzeyimana vol hoop. De geliefde actrice en sportanker verwachtten samen een kindje, een moment van pure vreugde waar ze lang naar hadden uitgekeken. Maar in maart volgde een emotionele wending die hun leven voorgoed markeerde. De zwangerschap eindigde vroegtijdig, en het koppel deelde dit hartverscheurende nieuws met hun volgers via sociale media.

Nu, enkele maanden later, spreekt Lize voor het eerst openlijk over hun verlies. In een eerlijk en moedig interview met De Standaard vertelt ze hoe diep deze ervaring haar en Aster geraakt heeft – én waarom ze haar verhaal nu wil delen.

Een beloftevol begin met een rauw randje

De zwangerschap kwam voor het koppel als een zegen. In een ontroerend Instagrambericht schreven Lize en Aster begin dit jaar: “2025 startte heel bijzonder met ons drietjes. Al hadden we deze foto zo graag met beter nieuws gedeeld, we willen toch blij zijn dat we – al was het maar voor even – deze vreugde hebben mogen ervaren.”

De woorden raakten een snaar bij duizenden mensen. Velen herkenden zich in de pijn, het stille verdriet en de kwetsbaarheid van een toekomst die plots verandert. Het bericht ging viraal, mede door de openhartigheid van het koppel.

“Zoveel mensen maken dit mee, maar het blijft even zwaar”

Pas nu, maanden later, voelt Lize de ruimte om haar verhaal uitgebreider te doen. In het interview benadrukt ze hoe intens het verlies nog steeds is, ook al zijn ze niet de enigen die dit meemaken.

“Zoveel mensen maken dit mee,” vertelt ze. “Het gebeurt vaker dan men denkt. Maar dat maakt het verdriet er niet minder om. Het is een ervaring die je hele wereld even stilzet.”

Door haar verhaal te delen, hoopt Lize taboes te doorbreken en erkenning te geven aan het stille verdriet dat veel vrouwen én koppels treft. “Zeker in de publieke sfeer is er weinig ruimte voor rouw als je kindje er nog niet is geweest in de ogen van de wereld. Maar voor ons was het kindje er wél.”

Geen ‘gewone’ zwangerschap: een medische complicatie

Wat het proces extra complex maakte, was dat het niet ging om een “klassieke” miskraam. Bij Lize werd een partiële mola-zwangerschap vastgesteld – een zeldzame aandoening waarbij de placenta zich abnormaal ontwikkelt. Het embryo is vaak genetisch niet levensvatbaar, maar het lichaam gedraagt zich aanvankelijk alsof er sprake is van een gewone zwangerschap.

“Ik had al snel een zichtbaar buikje,” zegt Lize. “We dachten dat alles goed ging. Tot de dokters andere signalen begonnen op te merken. De medische uitleg kwam als een klap, want het woord ‘mola’ zei ons op dat moment helemaal niets.”

Nog altijd onder medische controle

Hoewel de zwangerschap maanden geleden werd afgebroken, is het medische hoofdstuk nog niet afgesloten. Lize moet wekelijks op controle in het z!ekenhuis. De reden: een mola-zwangerschap kan in zeldzame gevallen evolueren tot een ernstiger gezondheidsprobleem als het weefsel niet volledig verdwijnt uit het lichaam.

“Het is een vreemd gevoel: je denkt dat het achter de rug is, maar je blijft toch met het z!ekenhuis verbonden. Elke week is opnieuw een meting, opnieuw een onzeker moment. Gelukkig worden we goed opgevolgd,” vertelt ze.

Ook toekomstplannen zijn voorzichtiger geworden. Een nieuwe zwangerschap is op dit moment nog niet aan de orde. “De kans op complicaties is niet nul. Dus gaan we nog even rustig afwachten,” zegt Lize bedachtzaam.

Verdriet in de schaduw van de spotlights

Wat deze periode extra beladen maakte, was het publieke karakter van hun leven. Zowel Lize als Aster zijn bekende gezichten in Vlaanderen. Het nieuws van hun zwangerschap was, ondanks hun poging tot discretie, al snel onderwerp van gesprek.

“We hebben heel bewust gekozen om de eerste weken na het slechte nieuws stil te blijven,” zegt Lize. “Mensen vroegen hoe het ging, er waren geruchten. Maar we hadden simpelweg geen woorden. We wilden de tijd nemen om het zelf te verwerken, in alle rust.”

Toch beseften ze ook dat hun publiek meeleefde. Dat besef gaf kracht, maar legde ook druk. “Het is een vreemd spanningsveld: enerzijds wil je je terugtrekken, anderzijds weet je dat mensen oprecht bezorgd zijn. Die balans zoeken was niet altijd eenvoudig.”

Rouwen zonder tastbare herinneringen

Een extra moeilijk aspect van dit soort verlies is dat er weinig tastbaars overblijft. Geen geboortekaartje, geen tastbare herinneringen, en vaak zelfs geen begrafenis. En toch is de rouw er wél.

Lize: “We hebben foto’s, we hebben momenten. Die zijn voor ons heel waardevol. Want het kindje wás er, ook al maar even. En die korte aanwezigheid heeft ons leven geraakt op een manier die moeilijk uit te leggen is.”

Het koppel spreekt openlijk over het feit dat het verlies hen dichter bij elkaar heeft gebracht. In plaats van uit elkaar te groeien, hebben ze geleerd om samen stil te staan bij verdriet – en er woorden aan te geven, ook als dat moeilijk is.

Een boodschap van verbinding en hoop

Door haar verhaal te delen, wil Lize niet alleen haar eigen proces een plek geven, maar ook anderen steun bieden. In haar woorden klinkt een krachtige boodschap door: je staat er niet alleen voor, ook al voelt het soms zo.

“Wat mij hielp, was weten dat andere vrouwen dit ook hebben meegemaakt. Dat er namen en gezichten zijn, dat er verhalen bestaan waarin ik mij kon herkennen. Daarom wil ik nu ook mijn stem laten horen. Niet om medelijden te krijgen, maar om te verbinden.”

Ze hoopt dat de openheid over zwangerschapsverlies – in al zijn vormen – meer vanzelfsprekend mag worden. Zodat vrouwen, mannen en gezinnen zich niet meer hoeven te verstoppen achter stilte.

Een nieuwe fase, met zachte tred

Voor Lize en Aster is 2025 anders begonnen dan gehoopt. Toch kijken ze met zachtheid naar wat komt. Er is verdriet, maar ook dankbaarheid. Voor de steun die ze kregen, voor de momenten die er wél waren, en voor de liefde die hen verbindt.

“We gaan stap voor stap. Er komt een dag waarop we opnieuw durven dromen. Maar voor nu is het vooral: rustig verder leven, en ruimte maken voor wat er geweest is,” besluit Lize.