Els de Groen (73) schrijft aangrijpende novelle over verlies van contact met kleinkinderen

Inleiding

De 73-jarige Els de Groen is een gerenommeerd schrijfster die in de loop van haar carrière meer dan vijftig boeken en boekjes publiceerde. Hoewel haar oeuvre veelzijdig en rijk is, steekt één werk er met kop en schouders bovenuit: de novelle Even kaas halen. Dit boek raakt lezers diep, omdat het gebaseerd is op een persoonlijk en emotioneel thema – het verlies van contact tussen een grootmoeder en haar kleinkinderen.

De kracht van Even kaas halen

In de novelle vertelt een oude vrouw hoe ze al jaren geleden abrupt werd afgesneden van elk contact met haar kleinkinderen. De titel verwijst naar een alledaags excuus dat symbool staat voor het moment waarop haar leven drastisch veranderde. Wat begint als een eenvoudig verhaal, ontpopt zich tot een aangrijpend relaas over gemis, machteloosheid en de pijn van buitengesloten worden uit een familie.

Volgens Els de Groen is het boek niet alleen een verhaal, maar ook een aanklacht tegen de stille tragedie waar veel grootouders mee te maken krijgen.

Een herkenbaar maatschappelijk thema

Het thema van grootouders die hun kleinkinderen niet meer mogen zien, is actueler dan ooit. Conflicten binnen gezinnen, scheidingen en juridische kwesties zorgen er steeds vaker voor dat opa’s en oma’s van de ene op de andere dag buitenspel komen te staan. Voor velen is dit een immens verdriet dat nauwelijks aandacht krijgt in de samenleving.

Door dit in een literaire vorm te gieten, geeft Els een stem aan al die grootouders die in stilte lijden. Haar boek biedt herkenning en troost, maar nodigt ook uit tot gesprek en bewustwording.

Reacties van lezers

Sinds de publicatie ontvangt Els veel reacties van lezers die zichzelf in het verhaal herkennen. Sommigen delen hun eigen pijnlijke ervaringen, anderen prijzen haar moed om dit onderwerp bespreekbaar te maken. Voor velen is het boek een eye-opener: achter gesloten deuren spelen zich vaak stille drama’s af die buitenstaanders niet zien.

Conclusie

Met Even kaas halen heeft Els de Groen niet alleen een indrukwekkende novelle geschreven, maar ook een maatschappelijk thema op de kaart gezet. Haar werk benadrukt hoe groot het verdriet kan zijn wanneer grootouders worden afgesneden van hun kleinkinderen. Het boek is daarmee niet alleen literair waardevol, maar ook een krachtig signaal dat oproept tot meer begrip en aandacht voor dit verborgen leed.

Wat niet veel mensen weten, is dat het boek is gebaseerd op persoonlijke frustraties en pijn.

“Dit is voor mij veruit het moeilijkste en meest persoonlijke verhaal dat ik aan papier heb toevertrouwd”, vertelt ze.

“Ik weet zeker dat het heel herkenbaar is voor veel opa’s en oma’s. Dat we er zo weinig over weten komt omdat het onderwerp met schaamte is omgeven.”

“Oma’s zoals ik lopen er niet mee te koop dat ze van de kleinkinderen zijn afgesneden. Wij vertellen liever niet dat we op hun eigen verjaardagen geen cadeautjes mogen geven.”

“Mijn dochter heeft drie kinderen”, vertelt Els. “Eén van de kinderen heeft extra zorg nodig. Mijn dochter heeft mij gevraagd om extra ondersteuning te bieden.

Op dat moment lukte mij dat niet goed, omdat ik last van depressies had. Ik was er soms zo slecht aan toe dat ik weleens van vermoeidheid vergat het gas dicht te draaien.”

“Mijn dochter verweet me dat en was teleurgesteld in mij. Ze besloot de deur voor me dicht te doen. En die deur is nooit meer door haar geopend.

Voor straf mag ik mijn kleinkinderen niet meer zien. Daar komt het hard gezegd op neer.”

Volgens Els bestaan er in het buitenland omgangsregelingen, speciaal voor situaties waarin de relatie tussen ouders en kinderen helaas is verstoord. In Nederland bestaat zo’n regeling niet.

“Bij ons is het een taboe. Niemand praat erover. Binnenkort komt er weliswaar een wet die het grootouders en kleinkinderen een stuk makkelijker moet maken om elkaar te zien.”

“Maar daarvoor moet je eerst naar de rechter stappen. Bovendien blijft het voor ouders in die nieuwe situatie mogelijk om de band tussen grootouders en kleinkinderen te betwisten, waardoor zo’n rechtsgang het conflict eerder verergert dan verbetert.”

Wat Els het ergste vindt, is dat de kinderen de dupe zijn van de verstoting. Ze worden beroofd van een oma.

“Kinderen hebben een andere band met grootouders dan met hun ouders. Kinderen durven bij opa en oma eerder open en eerlijk te zijn.”

“Toen ik mijn kleindochter nog mocht zien, voelde zij zich bij ons vrijer om te klagen over vermoeiende bezoeken aan de dokter dan bij haar ouders.

Logisch: haar ouders deden alles om haar beter te maken, bij hen wilde ze sterk overkomen. Maar bij mij, bij die gezellige kletsende oma, durfde ze wel stoom af te blazen.”