Wim Peeters hoopt op een teken van Sieneke: “Meer pijn van haar stilte dan van mijn z!ekte”

Wim Peeters, de grootvader van zangeres Sieneke, bevindt zich in een kwetsbare fase van zijn leven. De diagnose uitgezaaide slokdarmk*nker heeft zijn wereld op z’n kop gezet. Op dit moment ondergaat hij levensverlengende behandelingen en zijn vooruitzichten zijn onzeker. Toch is het niet alleen de z!ekte die hem parten speelt: vooral het uitblijven van contact met zijn kleindochter drukt zwaar op zijn hart.

In weekblad Story doet Wim zijn verhaal. Hij heeft nog zes chemokuren te gaan. Als deze geen resultaat opleveren, worden de behandelingen stopgezet. “Mijn gezondheid gaat achteruit, dat voel ik elke dag,” zegt hij openhartig. Maar waar hij nog het meest onder lijdt, is het totale stilzwijgen van zijn kleindochter. “Ze is niet één keer langs geweest. Dat doet ontzettend veel pijn.”

Emotionele leegte

Wim vertelt dat hij zich diep geraakt voelt door het gebrek aan contact vanuit zijn familie. “Sieneke en haar ouders hebben helemaal niets van zich laten horen. Geen telefoontje, geen kaartje, geen bezoek. En dat terwijl ik haar eerste kleinkind was en altijd klaarstond voor haar.”

Wat de situatie extra schrijnend maakt, is dat er volgens Wim geen sprake is van ruzie of een conflict. Hij zegt niet te begrijpen waarom zijn kleindochter nu op afstand blijft. “Ik heb haar nooit iets misdaan. Geen harde woorden, geen onenigheid. Ik begrijp er niets van. Juist nu ik haar steun het hardst nodig heb, blijft het stil.”

Het gevoel van afwijzing is groot. “Je zou denken dat familie er juist is in tijden van nood. Een arm om je schouder, een luisterend oor. Maar ik zit hier dag in dag uit, vechtend tegen een slopende z!ekte, en voel me tegelijkertijd emotioneel in de steek gelaten.”

Pijnlijk contrast

Wat de situatie voor Wim nóg moeilijker maakt, is het feit dat hij recent zag hoe Sieneke op sociale media haar steun uitsprak voor zanger Freek Rikkerink, die eveneens vecht tegen uitgezaaide k*nker. “Dat siert haar,” zegt Wim daar zonder wrok over. “Die jongen en zijn vrouw verdienen alle steun. Maar het voelt vreemd om haar zulke lieve woorden voor een ander te horen zeggen, terwijl ze haar eigen opa volledig lijkt te vergeten.”

De zangeres, die in 2010 landelijke bekendheid verwierf dankzij haar deelname aan het Eurovisie Songfestival, heeft nog niet publiekelijk gereageerd op de uitlatingen van haar grootvader. Wim zelf laat doorschemeren dat dit niet de eerste keer is dat hij zich buitengesloten voelt. Maar nu, met zijn gezondheid op het spel, komt het extra hard aan. “In deze fase hoop je op een beetje warmte, op het gevoel dat je er nog toe doet voor je familie.”

Een klein gebaar zou al genoeg zijn

Voor Wim gaat het niet om grote daden of publiek drama. Wat hij mist, zijn de kleine menselijke gebaren die zoveel troost kunnen bieden. “Een blik van herkenning, een korte knuffel, samen even praten. Al is het maar vijf minuten. Dat zou me zoveel goed doen.”

Hij benadrukt dat hij niets anders verlangt dan gewoon contact. “Je bent familie, toch? En dan hoop je dat dat in moeilijke tijden ook betekent dat je er voor elkaar bent. Ik vraag niet om vergeving of uitleg, alleen om een beetje nabijheid.”

Complexe familiebanden?

Het blijft gissen waarom het contact tussen Sieneke en haar grootvader zo is verwaterd. Familiebanden kunnen complex zijn, en niet elke situatie is zwart-wit. Maar volgens Wim is er geen aanleiding geweest voor een breuk. “Er is niets voorgevallen. Geen ruzie, geen verwijt. Dat maakt het zo pijnlijk: ik snap het gewoon niet.”

De onzekerheid over het waarom vreet aan hem. “Ik lig hier elke dag te vechten, en hoop vooral nog iets van waardigheid en liefde te ervaren in de tijd die me rest. Maar als je eigen kleindochter je niet meer wil zien, doet dat soms meer pijn dan de z!ekte zelf.”

Hoop sterft het laatst

Toch weigert Wim de hoop op te geven. “Misschien leest ze dit,” zegt hij stil. “Misschien denkt ze dan: ‘Ik ga toch even langs.’ Dat zou echt alles voor me betekenen. Eén moment samen, dat is al genoeg.”

Zijn woorden zijn geen verwijt, maar een zacht uitgesproken wens. Een laatste roep om verbondenheid, om niet vergeten te worden door degene die hij jarenlang op handen droeg.