Burgerlijke gerechtigheid: Het verhaal van de “wraakmoeder” die de moordenaar van haar kind in de rechtbank neerschoot

Op 6 maart 1981 betrad Marianne Bachmeier met vastberadenheid de rechtszaal in Lübeck, Duitsland. Plotseling greep ze een geladen pistool uit haar tas en opende het vuur op Klaus Grabowski, een 35-jarige zedendelinquent die werd beschuldigd van ontvoering, misbruik en de moord op haar 7-jarige dochter, Anna Bachmeier.

Binnen enkele seconden had Grabowski zijn laatste adem uitgeblazen, na te zijn geraakt door zeven kogels van Marianne. De wraakzuchtige moeder toonde geen spoor van berouw en werd onmiddellijk gearresteerd. Nu, 40 jaar later, blijft “Revenge mom” nog steeds voortleven in de gedachten van mensen, en haar veroordeling blijft een verdeelde natie achterlaten.

Het verlies van een kind is een onbeschrijfelijke tragedie en een van de meest hartverscheurende ervaringen die een ouder kan doormaken.

Het leven van Marianne Bachmeier veranderde voorgoed op 5 mei 1980. In de jaren ’80 was ze een worstelende alleenstaande moeder die een café runde in Lübeck, Noord-Duitsland.

Marianne’s eigen jeugd was getekend door ellende en trauma’s. Haar vader was ooit lid van de beruchte Waffen-SS, een organisatie in nazi-Duitsland. Ze werd meerdere keren verkracht door verschillende mannen tijdens haar jeugd. Op 16-jarige leeftijd werd ze zwanger en kon ze haar baby niet alleen opvoeden, dus koos ze ervoor om het kind voor adoptie af te staan. Op 18-jarige leeftijd raakte ze opnieuw zwanger en deed ze hetzelfde.

In 1973 beviel Marianne van haar derde kind, Anna, en bleef ze als alleenstaande moeder voor haar zorgen. Anna werd omschreven als een gelukkig en open-minded kind, maar tragisch genoeg zou ze en haar familie spoedig een gruwelijk lot ondergaan.

In mei 1980 ontstond er ruzie tussen Anna en Marianne. Anna besloot te spijbelen en ging in plaats daarvan naar een vriendin. Onderweg werd ze ontvoerd door Klaus Grabowski, een lokale slager van 35 jaar oud.

Grabowski hield Anna urenlang gevangen, misbruikte haar en wurgde haar uiteindelijk tot de do0d. Hij begroef haar lichaam in een kist langs de oever van een kanaal. Grabowski werd later gearresteerd, maar had al een geschiedenis als veroordeelde zedendelinquent.

Tijdens het proces beweerde Grabowski dat Anna hem had proberen te verleiden en af te persen, en gaf hij haar de schuld van zijn gruweldaad. Deze verklaring bracht Marianne tot razernij.

Op 6 maart 1981, op de derde dag van het proces, smokkelde Marianne een pistool de rechtszaal binnen en schoot Grabowski neer, waarbij ze zeven van de acht kogels op hem afvuurde. Ze werd onmiddellijk gearresteerd en beweerde later dat ze hem had neergeschoten in een droomtoestand.

Deskundigen getuigden echter dat haar actie speciale oefening vereiste, wat suggereerde dat ze de schietpartij had gepland. Ze schreef ook een boodschap die aan Anna was gericht, versierd met zeven harten, als eerbetoon aan elk jaar van Anna’s leven.

Marianne werd uiteindelijk veroordeeld voor do0dslag met voorbedachten rade en illegaal wapenbezit. Ze kreeg een straf van zes jaar, maar werd na drie jaar vrijgelaten.

Haar straf verdeelde de bevolking: sommigen vonden het gerechtvaardigd, anderen vonden het te zwaar of te mild.

Na haar vrijlating emigreerde Marianne naar Nigeria en trouwde met een Duitse leraar. Na een scheiding verhuisde ze naar Sicilië, waar ze werd gediagnosticeerd met alvleesklierkanker. Ze keerde terug naar Lübeck, waar ze op 17 september 1996 overleed en naast haar dochter werd begraven.

Het verhaal van Marianne Bachmeier blijft onderwerp van discussie. Velen prijzen haar daad als gerechtigheid voor haar dochter, terwijl anderen vinden dat ze het rechtssysteem had moeten laten beslissen. Wat is uw mening? We horen graag uw gedachten in onze commentaarsectie op Facebook.