Sergio Quisquater onthult schokkende diagnose: “De dokter zei dat dit uitzonderlijk is”

Volgens mensen uit zijn nabije omgeving liep Sergio al langere tijd rond met signalen die hij zelf moeilijk kon plaatsen. Vermoeidheid die niet wegtrok, momenten van duizeligheid, een lichaam dat niet meer reageerde zoals hij gewend was. Toch bleef hij doorgaan. Optredens afwerken, afspraken nakomen, lachen naar fans. Zoals zoveel artiesten deed hij wat hij altijd deed: doorgaan.

“Je zegt tegen jezelf: het zal wel overgaan,” vertelde hij later. “Iedereen is weleens moe. Iedereen heeft weleens een mindere periode.” Maar ergens wist hij ook dat dit anders was. Dat het geen gewone vermoeidheid was. Dat zijn lijf iets probeerde te zeggen.

Het moment dat alles stilvalt

Dat besef kwam pas echt toen hij tegenover artsen zat en hoorde dat er geen eenvoudige verklaring was. Geen diagnose die netjes in één vakje paste. Geen duidelijke behandeling waar je meteen aan kunt beginnen. Alleen opvolging, observatie en tijd.

“Dat is misschien wel het engste,” zou hij gezegd hebben. “Niet weten wat er precies speelt. Geen naam kunnen geven aan wat je voelt.”

Voor iemand die altijd gewend is geweest om controle te hebben — over zijn stem, zijn agenda, zijn publiek — voelde dat als een verlies van houvast. Ineens lag het tempo niet meer bij hem. Zijn lichaam bepaalde de grenzen.

Bewust vaag, maar niet uit onwil

Dat Sergio ervoor kiest om niet in detail te treden over zijn medische situatie, zorgt voor uiteenlopende reacties. Sommige fans reageren begripvol en sturen massaal steunbetuigingen. Anderen vragen zich hardop af waarom hij zo vaag blijft. Is het ernstig? Is het tijdelijk? Is hij aan het herstellen?

Die vragen zijn begrijpelijk, maar volgens mensen rondom hem is de vaagheid geen strategie. Het is noodzaak. “Er is gewoon nog geen helder verhaal,” klinkt het. “En zolang dat er niet is, wil hij ook niets invullen of aandikken.”

In een tijd waarin alles gedeeld wordt, voelt zwijgen bijna verdacht. Maar voor Sergio is het juist een manier om zichzelf te beschermen. Niet alles hoeft meteen publiek bezit te worden.

Leven met onzekerheid

Wat vaststaat, is dat de onzekerheid zwaar weegt. De dagen zijn anders geworden. Minder plannen, meer luisteren naar signalen. Dingen die vroeger vanzelfsprekend waren — een lange werkdag, een laat optreden, reizen — vragen nu een afweging.

“Het moeilijkste is niet weten,” zou hij hebben gezegd. “Je begint alles in vraag te stellen. Je werk. Je toekomst. Wie je bent zonder dat podium.”

Voor artiesten is hun identiteit vaak nauw verweven met wat ze doen. Als dat ineens wankelt, raakt dat aan de kern. Sergio probeert dat niet te dramatiseren, maar ontkent ook niet dat het hem raakt.

Geen paniek zaaien, wel eerlijk zijn

Opvallend is hoe zorgvuldig hij zijn woorden kiest. Hij wil geen angst aanwakkeren. Geen medelijden oproepen. Geen geruchten voeden. Wat hij wél wil, is eerlijk zijn over het feit dat het leven soms plots een andere richting inslaat.

“Ik deel dit niet om aandacht te krijgen,” klinkt het. “Maar omdat het echt is. En omdat zwijgen soms zwaarder weegt dan spreken.”

Die openheid, zonder details, raakt veel mensen juist wél. Omdat het herkenbaar is. Wie heeft er niet ooit gedacht: ik voel me niet goed, maar ik kan niet uitleggen waarom?

Reacties uit Vlaanderen

De reacties zijn gemengd, maar intens. Op sociale media spreken fans hun steun uit, delen ze eigen ervaringen met onverklaarbare klachten en moedigen ze hem aan om rust te nemen. Tegelijkertijd zijn er ook stemmen die vinden dat hij meer duidelijkheid zou moeten geven, zeker omdat hij een publiek figuur is.

Maar juist die spanning laat zien hoe lastig het is om z!ek te zijn in de openbaarheid. Alles wat je zegt, wordt geïnterpreteerd. Alles wat je niet zegt, ook.

Overbelasting als fluisterend thema

Achter de schermen wordt voorzichtig gefluisterd over langdurige overbelasting — fysiek én mentaal. Iets waar veel artiesten mee te maken krijgen, maar zelden openlijk over spreken. Altijd beschikbaar zijn. Altijd leveren. Altijd sterk lijken.

Of dat bij Sergio een rol speelt, is niet bevestigd. En dat hoeft ook niet. Maar het gesprek dat hierdoor ontstaat, raakt een bredere realiteit in de entertainmentwereld: grenzen worden vaak pas erkend als het lichaam ze afdwingt.

Dag per dag

Voorlopig neemt Sergio het leven zoals het komt. Geen grote toekomstverklaringen. Geen comeback-plannen. Geen dramatische aankondigingen. Gewoon: dag per dag kijken wat mogelijk is.

“Ik weet niet wat morgen brengt,” zou hij gezegd hebben. “Maar ik weet wel dat dit mij veranderd heeft.”

Misschien zit daar wel de kern. Niet alles hoeft meteen opgelost te zijn om betekenis te hebben. Soms is erkennen dat je niet weet waar je staat, al een stap vooruit.

Mens achter de artiest

Wat dit verhaal vooral laat zien, is de mens achter de artiest. Niet de stem, niet het podium, maar iemand die — net als zovelen — geconfronteerd wordt met kwetsbaarheid en onzekerheid.

Of er duidelijkheid komt, weet niemand. Maar één ding is zeker: Sergio staat er niet alleen voor. De steun is voelbaar. En misschien is dat, in tijden van onzekerheid, wel het belangrijkste anker.