“Ik weet niet of alles al oké is” – de vrouw van premier Bart De Wever over haar gezondheid: “Er komen grote veranderingen aan”

De woorden vielen stil in de studio. Geen triomf, geen opluchting, geen afgerond verhaal. Alleen een eerlijke zin, uitgesproken zonder opsmuk:

“Ik weet niet of alles al oké is.”

Met die ene uitspraak liet Veerle Hegge, de echtgenote van premier Bart De Wever, zien hoe kwetsbaar herstel kan zijn. Niet als moment, maar als proces. En tegelijk klonk er iets door wat veel mensen deed opkijken: er lijken veranderingen op komst te zijn.

Geen overwinning, wel vooruitgang

Sinds Veerle Hegge in september openlijk sprak over haar eetstoornis, volgen velen haar verhaal met aandacht. Niet omdat het sensationeel is, maar omdat het herkenbaar voelt voor wie ooit zelf heeft geworsteld met controle, verwachtingen en zelfbeeld. Dit keer koos ze bewust niet voor grote woorden. Geen “ik ben erdoorheen”. Geen “het gaat goed”.

“Het gaat beter. Veel beter,” zei ze voorzichtig.
“Maar beter betekent niet dat alles achter de rug is.”

Die nuance raakte een snaar. Want herstel is zelden lineair. Het is geen rechte lijn omhoog, maar een pad met hobbels, twijfel en momenten van stilstand. Volgens Hegge is juist die onzekerheid soms confronterend, maar ook noodzakelijk.

“Je weet dat je nog werk hebt. Dat dwingt je om eerlijk te blijven tegenover jezelf.”

Herstellen onder een vergrootglas

Voor iemand die ongevraagd een publieke rol kreeg, is herstel extra complex. Veerle Hegge staat niet alleen als individu in de schijnwerpers, maar ook als partner van een van de meest besproken politici van het land. Die combinatie maakt rust en anonimiteit moeilijker te vinden.

Toch benadrukte ze dat haar verhaal niet draait om titels of functies, maar om mens-zijn. Om leren luisteren naar signalen van het lichaam. Om grenzen herkennen, en die ook durven respecteren.

“Ik probeer niet meer vooruit te lopen op wat ‘moet’. Dat heeft me hier niet geholpen.”

“Er komt een andere manier van leven”

Wat vooral tot speculatie leidde, was haar opmerking over de toekomst. Ze sprak over veranderingen, zonder die concreet te maken. Geen details, geen plannen, maar wel een duidelijke richting.

Minder verplichtingen.
Meer rust.
Andere keuzes.

“Ik voel dat het leven zoals het was, niet meer vanzelfsprekend is,” zei ze.
“Sommige dingen moeten anders, al weet ik nog niet precies hoe.”

Die woorden riepen vragen op. Gaat het om haar werk? Haar publieke aanwezigheid? De manier waarop het gezin-De Wever hun leven organiseert? Hegge liet het bewust open. Niet uit geheimzinnigheid, maar omdat herstel tijd nodig heeft om richting te vinden.

Grenzen in plaats van verwachtingen

Wat wel duidelijk werd: de komende periode staat in het teken van begrenzing. Ook de eindejaarsperiode wordt bewust sober gehouden. Geen drukke agenda, geen volle zalen, geen verplichtingen die energie kosten.

“We houden het klein. Binnen het gezin,” zei ze.
“Dat is geen verlies. Dat is een keuze.”

Volgens mensen uit haar omgeving is die keuze geen luxe, maar noodzaak. Rust is geen beloning na herstel, maar een voorwaarde ervoor. In een samenleving waarin “doorgaan” vaak wordt geprezen, is vertragen soms de moedigste beslissing.

De keerzijde van steun

Sinds haar openheid ontvangt Veerle Hegge veel steun. Berichten, brieven, woorden van herkenning. Ze noemt het hartverwarmend, maar ook intens.

“Het raakt me,” gaf ze toe.
“Maar er zijn dagen dat ik gewoon mama wil zijn. Of juf. Niet ‘de vrouw van’.”

Die zin werd veel gedeeld op sociale media. Het raakt aan een bredere vraag: hoeveel ruimte blijft er voor herstel wanneer publieke belangstelling nooit volledig verdwijnt? Wanneer elke stap, elk woord, wordt gewogen en geïnterpreteerd?

Publieke reacties: begrip én bezorgdheid

De reacties op haar openheid zijn verdeeld, maar overwegend respectvol. Veel mensen prijzen haar eerlijkheid en het feit dat ze geen succesverhaal verkoopt, maar een realistisch beeld schetst.

Anderen maken zich zorgen. Niet uit kritiek, maar uit betrokkenheid. Ze vragen zich af of ze niet te veel tegelijk draagt. Of het tempo wel klopt. Of de druk niet alsnog te groot is.

Wat vaststaat: dit verhaal is niet afgerond. En misschien hoeft dat ook niet.

Geen eindpunt, wel richting

Veerle Hegge presenteert haar herstel niet als een afgesloten hoofdstuk, maar als een boek dat nog geschreven wordt. Met blanco pagina’s, twijfel, maar ook hoop. Ze benadrukt dat vooruitgang niet betekent dat alles weg is, maar dat je leert omgaan met wat blijft.

“Het gaat beter,” zei ze.
“Maar het einde van dit hoofdstuk is het nog niet.”

Die woorden blijven hangen. Omdat ze eerlijk zijn. Omdat ze herkenbaar zijn. En omdat ze laten zien dat echte kracht soms schuilt in het durven zeggen dat je er nog niet bent.

Welke veranderingen er precies aankomen, zal de tijd uitwijzen. Voor nu lijkt één ding duidelijk: herstel vraagt ruimte, zachtheid en het lef om het leven opnieuw vorm te geven — op eigen tempo, en volgens eigen maatstaven.