algemeen
Na zware verlies van dochter: José De Cauwer breekt de stilte
José De Cauwer breekt het stilzwijgen na verlies van dochter Debbie: “Een hoofdstuk uit mijn leven is weg”
Voor de buitenwereld kwam het als een schok: het plotselinge verlies van Debbie De Cauwer, de dochter van wieleranalist José De Cauwer. De stilte na haar heengaan werd al snel doorbroken toen José, amper twee dagen na haar afscheid, alweer op televisie verscheen als commentator tijdens de Tour de France. Nu spreekt hij voor het eerst openhartig over zijn verdriet en hoe hij deze ingrijpende gebeurtenis beleeft.
“Dit voelt anders dan al het eerdere verlies”
José De Cauwer (74) is geen onbekende in de sportwereld, maar ook niet als het gaat om persoonlijke tegenslag. In een gesprek met De Morgen blikt hij terug op eerdere verliezen in zijn leven. “Mijn vrouw Jeanne is 0verleden toen ze 32 was. Mijn zussen Paula en Laureine zijn er ook niet meer”, vertelt hij. “Soms denk ik: ik heb alles al meegemaakt. Maar dit voelt anders. Dit was mijn kind.”
Het verlies van zijn dochter raakt hem op een andere manier, dieper, ongrijpbaarder. “Debbie en haar mama zijn er nu allebei niet meer. Het is alsof een hoofdstuk uit mijn leven is weggegomd. Terwijl dat eigenlijk niet klopt, want ik heb nog prachtige kleinkinderen. Maar toch voelt het zo.”
“Iedereen vraagt hoe het met me gaat – ik weet het eigenlijk niet”
De Tourstart viel dit jaar samen met het afscheid van Debbie, dat op zaterdag plaatsvond. Twee dagen later zat José alweer achter de microfoon. Waarom zo snel? “Om mijn zinnen te verzetten”, legt hij uit. “Niet om weg te lopen van het verdriet, maar om er even doorheen te ademen.”
Toch blijft de pijn voelbaar. “Iedereen vraagt mij: ‘José, hoe is het met u?’ Eerlijk gezegd: ik weet het niet. Ik functioneer, ik beweeg, ik praat. Maar vanbinnen? Dat is iets anders.”
“We wisten dat er niets meer aan te doen was”
Hoewel het verlies voor veel buitenstaanders plotseling leek, kwam het voor José en zijn familie niet geheel onverwacht. Debbie had eerder al borstkanker overwonnen, maar kreeg vlak voor Pasen te horen dat de z!ekte was teruggekeerd. “Toen wisten we dat er niks meer aan te doen was,” vertelt José stil. Debbie had eerder al een borstamputatie ondergaan, maar deze terugkeer was ernstig.
De laatste fase was zwaar, niet alleen voor haar, maar ook voor de mensen om haar heen. “Weet je wat ik het ergste vond? Toen ik haar bezocht in Roeselare, had ze zoveel pijn… En toch zei ze: ‘Sorry dat ik u dat allemaal aandoe.’ Alsof zij zich moest verontschuldigen. Omdat ik bekendsta als de lacher, de grapjas. Dat brak mijn hart.”
Lichtpuntjes tussen het verdriet
In de laatste weken van haar leven waren er gelukkig ook momenten van rust en verbondenheid. Zo trok Debbie nog op weekend met haar halfzussen Giana en Nanouk, met wie ze een sterke band had. “Ik noem ze eigenlijk liever haar echte zussen,” zegt José liefdevol. “Ze hadden een prachtige tijd samen. Dat was een lichtpunt.”
Ook José zelf moest vlak voor haar afscheid nog op pad, samen met collega’s Renaat Schotte en Hannes Tahon, om de eerste Tour-etappes in Noord-Frankrijk te verkennen. “Toen ik terugkwam, ben ik meteen naar haar gegaan,” vertelt hij. “Ik voelde dat het bijna voorbij was. We hebben nog een moment samen gehad. Er is niet veel gezegd, maar we hebben heel veel gevoeld.”
Een leven met herinnering
Debbie blijft in alles aanwezig, zelfs in de stilte. Voor José is ze niet weg, maar verandert haar aanwezigheid van vorm. “Ik weet dat ik haar meedraag. In mijn hoofd, in mijn hart, en in wat ik zeg en doe. Maar het doet pijn. Het voelt alsof een deel van mij zelf is weggegaan.”
De reactie van het publiek op het verlies is warm en ondersteunend. Velen spreken hun bewondering uit voor de manier waarop De Cauwer zo open en kwetsbaar durft te zijn in een wereld waarin emoties vaak worden weggeduwd. “Ik wil gewoon eerlijk zijn,” zegt hij. “Ik ben geen robot. Ik ben een vader. En ik mis mijn dochter.”
In alle stilte verder
De komende periode zal in het teken staan van herdenken, verwerken en het leven langzaam weer vormgeven. José doet dat in zijn eigen tempo, op zijn eigen manier. “Ik weet niet hoe het verder moet, maar ik weet dat ik vooruit wil. Voor mijn kleinkinderen, voor mezelf, voor Debbie.”
Steun en verbondenheid
Het verlies van een kind is een van de zwaarste dingen die een mens kan meemaken. De openheid van José De Cauwer over zijn verdriet laat zien dat zelfs in het publieke leven ruimte mag zijn voor rouw, twijfel en stilte. Zijn woorden raken, juist omdat ze zo oprecht zijn.
Wij wensen José De Cauwer, zijn familie en iedereen die Debbie liefhad veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.
