Julie Van den Steen doet onthullingen over vader van haar ongeboren kind

Julie Van den Steen heeft de voorbije jaren een periode doorgemaakt die haar leven ingrijpend veranderde. In twee openhartige podcasts kijkt ze nu voor het eerst uitgebreid terug op wat er zich toen écht heeft afgespeeld, niet alleen voor de buitenwereld, maar vooral achter gesloten deuren. Waar ze eerder al sprak over het verlies van haar ongeboren kindje, vertelt ze nu ook hoe complex, pijnlijk en verwarrend die periode was op relationeel vlak – en welke rol de vader daarin speelde.

Zwanger op het slechtst denkbare moment

Het begon op een moment waarop Julie emotioneel al op losse schroeven stond. Slechts een week nadat haar relatie was stukgelopen, ontdekte ze dat ze zwanger was. Die timing voelde voor haar bijna onwerkelijk. In plaats van vreugde of hoop overheerste er vooral schaamte en onzekerheid. Ze omschrijft zichzelf in die periode als iemand die het gevoel had compleet te falen in het leven. Alles wat ze dacht op orde te hebben, leek in één klap weg te vallen.

De zwangerschap kwam niet voort uit een stabiele, veilige situatie. Integendeel: de relatiebreuk was nog rauw, onaf en emotioneel. Toch stond Julie al snel voor een levensbepalende keuze. Ondanks haar angst en verdriet besloot ze het kindje te willen houden. Dat besluit nam ze niet lichtzinnig, maar vanuit een diep gevoel dat dit, hoe ingewikkeld ook, haar pad was.

Een onverwachte wending in de relatie

Na enkele gesprekken met haar ex-partner ontstond er voorzichtig iets dat leek op hoop. Hoewel ze geen koppel meer waren, groeide bij hem eveneens het besef dat hij een rol wilde spelen in het leven van het kind. Ze spraken af om samen ouders te worden, zonder de druk of verwachting om opnieuw een romantische relatie aan te gaan. Het was een fragiel compromis, maar op dat moment voelde het als het beste wat ze konden doen.

Die keuze bracht rust, maar ook nieuwe spanningen. Het idee om samen een kind op te voeden terwijl de relatie voorbij was, vroeg om duidelijke grenzen, vertrouwen en emotionele volwassenheid. Toch probeerden ze het, ieder vanuit zijn eigen kwetsbaarheid. Julie beschrijft hoe ze hoopte dat deze nieuwe gezamenlijke verantwoordelijkheid hen misschien dichter bij elkaar zou brengen, al durfde ze die gedachte nauwelijks toe te laten.

Het verlies dat alles veranderde

Toen het uiteindelijk misging en Julie haar baby verloor, kwam de wereld opnieuw tot stilstand. Het verlies was intens, rauw en allesoverheersend. Wat het extra ingewikkeld maakte, was dat ze dit verdriet niet alleen droeg. Ook haar ex-partner rouwde, ieder op zijn eigen manier. Omdat ze dicht bij elkaar woonden, zochten ze elkaar in die periode vaak op. Niet als geliefden, maar als twee mensen die samen iets onvervangbaars hadden verloren.

Julie kijkt verrassend warm terug op die tijd, ondanks de pijn. Ze beschrijft hoe ze elkaar vasthielden, letterlijk en figuurlijk. Er was verdriet, maar ook zorg, aandacht en verbondenheid. In een periode waarin alles donker voelde, was die wederzijdse steun van onschatbare waarde. Ze benadrukt dat het een van de meest intense, maar ook meest menselijke fases uit haar leven was.

Samen, maar toch apart

In de maanden daarna bleven ze elkaars leven kruisen. Er werd gepraat, verhuisd, opnieuw geprobeerd om een vorm te vinden waarin ze verder konden. Soms leek het alsof ze dichter naar elkaar toe groeiden, dan weer leek alles definitief voorbij. Het was een emotionele achtbaan, waarin hoop en realiteit elkaar voortdurend afwisselden.

Julie vertelt hoe moeilijk het was om afscheid te nemen van het idee van een gezamenlijke toekomst. Niet alleen van de relatie, maar ook van het leven dat ze zich had voorgesteld met hun kind. Elk afscheid voelde als een nieuw verlies. Toch kwam er langzaam het besef dat vasthouden aan iets wat er niet meer was, haar alleen maar verder zou breken.

De stilte na de storm

Uiteindelijk doofde het contact uit. Niet met ruzie of drama, maar met stilte. De gesprekken werden minder, de ontmoetingen stopten. Wat overbleef, was acceptatie. Julie benadrukt dat dit geen bitter einde was, maar een noodzakelijk besluit om verder te kunnen. Soms is loslaten de enige manier om te overleven.

Ze zegt nu, met afstand en reflectie, dat ze vrede heeft met het feit dat ze geen contact meer hebben. Het hoofdstuk is afgesloten, hoe pijnlijk dat ook was. Wat blijft, is de herinnering aan een periode die haar gevormd heeft, haar grenzen heeft laten zien en haar uiteindelijk sterker maakte.

Een verhaal dat blijft resoneren

Door haar verhaal te delen, hoopt Julie niet alleen zichzelf te helen, maar ook anderen te bereiken die zich herkennen in verlies, complexe relaties en rouw die niet altijd zichtbaar is voor de buitenwereld. Ze laat zien dat verdriet vele vormen kent en dat liefde soms blijft bestaan, zelfs wanneer een relatie eindigt.

Haar openheid maakt duidelijk dat sommige levenslessen niet voortkomen uit succes of geluk, maar uit momenten waarop alles instort. En dat juist daar, in die kwetsbaarheid, ruimte kan ontstaan voor groei, zelfinzicht en uiteindelijk rust.

Julie Van den Steen sluit dit hoofdstuk niet af met grote woorden of definitieve conclusies. Ze laat het bestaan zoals het is: een deel van haar leven dat pijn deed, maar ook betekenis gaf. En soms is dat precies genoeg.