“Nu is het genoeg geweest” – Wim De Vilder haalt fel uit naar geruchten: “En zelfs áls het waar is, wie heeft het recht om te oordelen?”
Wim De Vilder doorbreekt de stilte: “Alsof mijn gezicht belangrijker is dan het nieuws”
Jarenlang bleef hij er stil over. Geen interviews, geen verontwaardigde posts, geen verhitte reacties op sociale media. Maar achter die kalme façade groeide iets. Irritatie. Onbegrip. En uiteindelijk de behoefte om het recht te zetten. Wim De Vilder, een van de meest herkenbare en vertrouwde nieuwsankers van Vlaanderen, heeft genoeg van de hardnekkige geruchten over zijn uiterlijk.
Niet omdat hij iets te verbergen heeft. Integendeel. Maar omdat de discussie volgens hem fundamenteel de verkeerde kant opgaat.
“Het lijkt soms alsof mijn gezicht belangrijker wordt gevonden dan het nieuws dat ik breng,” klinkt het vanuit zijn omgeving. En dat raakt aan iets groters dan één man op televisie.
Van fluisteringen tot halve waarheden
Wie al jaren het journaal presenteert, ontkomt niet aan aandacht. Dat hoort bij het vak. Maar bij De Vilder ging het de afgelopen tijd opvallend vaak niet meer over inhoud, betrouwbaarheid of journalistiek vakmanschap. Het ging over rimpels. Of het gebrek daaraan. Over hoe hij “eruitziet voor zijn leeftijd”. Over aannames die steeds vaker als vaststaand feit werden gepresenteerd.
Heeft hij iets laten
doen?
Ziet hij er “te goed” uit?
Is dit nog natuurlijk?
Het zijn vragen die op zichzelf misschien onschuldig lijken, maar die in herhaling iets giftigs krijgen. Zeker wanneer ze losgezongen raken van feiten en worden doorverteld als waarheid.
Volgens mensen in zijn nabije kring stoort De Vilder zich vooral aan die verschuiving: van nieuwsgierigheid naar suggestie. Van grapje naar oordeel.
“Zelfs áls het zo zou zijn – wat dan nog?”
Voor het eerst reageert De Vilder nu duidelijk en zonder omwegen. Niet defensief, maar principieel.
“Ik heb niets te verbergen,” laat hij weten. “Maar zelfs áls iemand iets laat doen – wat dan nog?”
Die zin raakt een gevoelige snaar. Want hij legt bloot waar het werkelijk om draait: niet om de vraag óf iemand iets aan zijn uiterlijk verandert, maar om wie denkt het recht te hebben daarover te oordelen.
Volgens De Vilder is dat oordeel inmiddels genormaliseerd. Niet alleen bij vrouwen, die al decennialang onder een vergrootglas liggen, maar steeds vaker ook bij mannen op televisie. Ouder worden lijkt alleen nog geaccepteerd als het zichtbaar gebeurt.
De onzichtbare druk op nieuwsgezichten
Wat het extra wrang maakt, is dat De Vilder geen entertainer is. Geen influencer. Geen lifestylefiguur. Hij is een journalist. Een nieuwsanker. Iemand die avond na avond feiten duidt, context geeft en vertrouwen moet uitstralen.
“Een nieuwslezer hoeft er geen twintig uit te zien,” zei hij eerder al eens. “Het gaat om geloofwaardigheid, niet om rimpels.”
Toch vervaagt dat onderscheid steeds meer. Ook bij nieuwsprogramma’s wordt uiterlijk onderwerp van gesprek. Alsof betrouwbaarheid afhangt van een frisse huid of een jeugdige uitstraling. Mediakenners signaleren al langer dat nieuwsgezichten onder druk staan om te voldoen aan onuitgesproken esthetische normen.
Die druk is zelden expliciet, maar altijd aanwezig.
Wanneer geruchten feiten lijken te worden
Wat De Vilder het meest raakt, is dat speculaties vaak worden gebracht alsof ze kloppen. Alsof er geen verschil meer is tussen “denken” en “weten”.
“Dat is wat me stoort,” klinkt het. “Niet dat mensen iets denken, maar dat het wordt doorgegeven zonder nuance.”
In een tijdperk waarin sociale media sneller zijn dan correcties, kan een suggestie al snel een label worden. En eenmaal geplakt, is dat moeilijk los te krijgen. Voor iemand die jarenlang heeft gestaan voor zorgvuldigheid en feitelijkheid, voelt dat als een pijnlijk contrast.
Steun, maar ook kritiek
De reactie van De Vilder bleef niet onopgemerkt. Op sociale media ontstonden vrijwel direct twee kampen.
Aan de ene kant mensen die hem
gelijk geven:
“Eindelijk iemand die zegt wat zoveel tv-gezichten denken.”
“Het is triest dat dit überhaupt nodig is.”
Aan de andere kant klinken ook
kritische stemmen:
“Waarom zo fel reageren als er niets aan de hand is?”
“Je bent publiek figuur, dit hoort erbij.”
Die verdeeldheid zegt misschien wel meer over de samenleving dan over De Vilder zelf. Over hoe normaal het is geworden om publieke personen te reduceren tot uiterlijk, en hoe ongemakkelijk we worden wanneer iemand daar een grens trekt.
Mannen ontsnappen er niet meer aan
Wat deze discussie extra relevant maakt, is dat ze laat zien hoe de druk op uiterlijk zich verbreedt. Waar vrouwen al decennialang worden beoordeeld op hoe ze ouder worden, volgt nu ook een generatie mannen.
Glad of gerimpeld, veranderd of “natuurlijk” – alles wordt gewogen. En zelden in het voordeel van de betrokkene.
De Vilder benoemt dat expliciet. Niet om zichzelf te verdedigen, maar om het mechanisme zichtbaar te maken.
“Wie geeft jullie dat recht?” is geen boze uitroep, maar een vraag die raakt aan fatsoen, privacy en menselijkheid.
Geen afscheid, geen koerswijziging
Voor alle duidelijkheid: De Vilder trekt zich niet terug. Hij stopt niet. Hij verandert zijn werk niet. Hij blijft het journaal brengen zoals hij dat al jaren doet.
Met dezelfde
stem.
Dezelfde rust.
Dezelfde focus op inhoud.
De boodschap is geen afscheid, maar een grens. Een duidelijk signaal dat niet alles vrijblijvend is, en dat ook publieke figuren recht hebben op nuance en respect.
Misschien gaat dit niet alleen over Wim De Vilder
Wat begon als geroddel over een gezicht, is uitgegroeid tot een breder gesprek over hoe we kijken naar mensen op televisie. Over ouder worden in het openbaar. Over de dunne lijn tussen belangstelling en bemoeizucht.
En misschien is dat precies waarom deze reactie zoveel losmaakt. Omdat ze iets blootlegt wat velen herkennen, maar zelden hardop zeggen.
Het nieuws
blijft.
De rimpels komen of gaan.
Maar respect zou geen discussie mogen zijn.
En misschien is dát wel de belangrijkste boodschap die Wim De Vilder hiermee afgeeft.
