Gert Verhulst onthult doodsoorzaak Leo: Dit is er gebeurd

De familie Verhulst beleeft een verdrietige periode. Leo, de geliefde bouvier die jarenlang een vaste waarde was binnen het gezin, is er niet meer. In de podcast Vik & Gert vertellen Viktor en Gert Verhulst openhartig over het afscheid van hun trouwe viervoeter, en vooral over hoe diep dit moment hen heeft geraakt. Het gesprek maakt veel los bij luisteraars, omdat het laat zien hoe groot de band kan zijn tussen mens en dier.

Een onafscheidelijke huisgenoot

Leo was voor de familie Verhulst veel meer dan “gewoon een hond”. Hij was onderdeel van het gezin, een stille aanwezigheid op de achtergrond, maar altijd voelbaar. Wie het gezin volgde via televisie, sociale media of podcasts, wist dat Leo er altijd was. Tijdens rustige momenten thuis, op drukke dagen vol werk, en op momenten waarop woorden soms tekortschoten.

In de podcast vertelt Gert Verhulst zichtbaar geëmotioneerd:
“Het is ervan gekomen. Het was niet totaal onverwacht, maar het moment zelf komt toch veel harder binnen dan je denkt.”

Zijn woorden zijn herkenbaar voor veel mensen die ooit afscheid moesten nemen van een huisdier. Je weet rationeel dat het eraan komt, maar emotioneel blijft het een schok.

Kleine signalen die achteraf veel betekenden

De eerste tekenen dat het niet goed ging met Leo, waren subtiel. Hij begon opvallend veel te drinken. De familie maakte zich zorgen en liet zijn bloed onderzoeken. In eerste instantie leek er niets ernstigs aan de hand. Geen duidelijke aanwijzingen, geen directe reden tot paniek.

Toch bleef het gevoel knagen dat er iets niet klopte. Achteraf gezien waren het signalen die pas later echt betekenis kregen. Gert vertelt dat Leo lang sterk bleef ogen, maar dat zijn lichaam langzaam begon tegen te werken.

Pas toen de klieren in zijn nek plots sterk opzwollen, werd duidelijk dat er meer speelde. Er volgde verder onderzoek, waaronder een punctie, en toen kwam er eindelijk duidelijkheid.

Een confronterende diagnose

De uitslag sloeg in als een mokerslag. Er werd vastgesteld dat Leo kampte met een ernstige aandoening aan zijn lymfeklieren, die zich ook elders in zijn lichaam bevond. Voor de familie Verhulst was dit het moment waarop alles ineens heel concreet werd.

“Je weet dan: dit is geen kleine tegenslag meer,” vertelt Gert. “Dan besef je dat de tijd die je nog samen hebt, heel kostbaar wordt.”

Hoewel er theoretisch nog behandelmogelijkheden waren, stonden Gert en zijn partner Ellen voor een moeilijke afweging. Niet alles wat medisch mogelijk is, voelt ook juist wanneer je kijkt naar welzijn en levenskwaliteit.

Kiezen voor rust en waardigheid

Een intensief traject, zoals chemotherapie, werd besproken. Maar voor de familie voelde dat niet als de juiste weg. Leo was zichtbaar vermoeid, zijn energie nam af en de kans op een langdurig positief effect was onzeker.

“Het had zijn leven misschien wat kunnen rekken,” legt Gert uit, “maar tegen welke prijs? We wilden niet dat hij nog maanden zou moeten vechten.”

In plaats daarvan werd gekozen voor een aanpak die gericht was op comfort. Met behulp van ondersteunende medicatie leek Leo nog even op te leven. Hij was weer iets alerter, iets meer zichzelf. Dat gaf hoop, maar het bleek van korte duur.

Langzaam maar zeker werd duidelijk dat zijn levenslust verder afnam. Hij trok zich vaker terug, had minder energie en reageerde minder enthousiast op de dingen die hij vroeger zo fijn vond.

Het moment waarop je weet: dit is het

Voor Gert en Ellen kwam het besef niet plotseling, maar sluipend. Er was geen specifiek moment, maar een reeks kleine signalen die samen één duidelijke boodschap vormden: dit was geen leven meer zoals Leo het verdiende.

De beslissing die volgde, was zwaar, maar ingegeven door liefde. Het ging niet om loslaten omdat het moest, maar om loslaten omdat vasthouden niet langer eerlijk was.

Gert vertelt dat hij die avond moest werken en er daardoor niet bij kon zijn. Ellen ging alleen met Leo. Het afscheid begon al eerder, toen Leo in de auto stapte.

“Op dat moment wist ik: dit is de laatste keer dat ik hem zie,” zegt Gert. “Ik heb hem nog stevig vastgepakt. Dat moment vergeet ik nooit meer.”

Intens verdriet dat niemand ziet aankomen

Toen Ellen later liet weten dat het moment daar was geweest, kwam de emotie pas echt los. Gert beschrijft hoe hij een uur lang volledig overstuur was.

“Ik heb tranen met tuiten gehuild,” vertelt hij eerlijk. “En ik schaam me daar totaal niet voor.”

Zijn woorden raken een gevoelige snaar bij veel luisteraars. Het verlies van een huisdier wordt soms onderschat, maar wie het heeft meegemaakt, weet hoe diep dat verdriet kan gaan. Een dier oordeelt niet, vraagt geen uitleg en is er gewoon. Juist daardoor laat het een leegte achter die moeilijk te vullen is.

Leo’s plek blijft voelbaar

In huis is het stiller geworden. Geen zachte poten op de vloer, geen vertrouwde aanwezigheid in de hoek van de kamer. Toch blijft Leo overal voelbaar. In herinneringen, in routines die plots veranderen, in kleine momenten waarop je automatisch naar hem kijkt.

Voor de familie Verhulst is het duidelijk: Leo mag dan niet meer fysiek aanwezig zijn, zijn plek binnen het gezin blijft bestaan. Hij was een constante factor in hun leven, en die rol kan niemand zomaar overnemen.

Herkenning bij luisteraars

De aflevering van Vik & Gert roept veel reacties op. Luisteraars delen massaal hun eigen ervaringen met het afscheid van een huisdier. Het gesprek blijkt voor velen herkenbaar, troostend en verbindend.

Het laat zien dat verdriet om een dier net zo echt is als elk ander verdriet. En dat het oké is om daar open over te zijn, zelfs — of misschien juist — als je bekend bent en gewend bent om altijd “sterk” te zijn.

Een liefde die blijft

Het verhaal van Leo is er een van loyaliteit, onvoorwaardelijke liefde en afscheid nemen op het moment dat dat het meest liefdevol is. Voor Gert, Ellen en hun gezin blijft Leo voor altijd een deel van hun verhaal.

Zoals Gert het zelf verwoordt:
“Hij was onze beste vriend. En dat zal hij altijd blijven.”