Karl Vannieuwkerke blikt terug op meest aangrijpende momenten uit Vive le Vélo: “Sommige afleveringen vergeet je nooit meer”

Tijdens de zomermaanden is Karl Vannieuwkerke traditiegetrouw elke avond te zien in het wielerprogramma Vive le Vélo. Wat begon als een sfeervolle nabeschouwing van de Tour de France is inmiddels uitgegroeid tot een vaste waarde op de Vlaamse televisie. De combinatie van sport, intimiteit en persoonlijke verhalen maakt het programma geliefd bij een breed publiek.

Hoewel de presentator inmiddels honderden gasten heeft ontvangen en talloze gesprekken heeft gevoerd, zijn er twee afleveringen die hem tot op de dag van vandaag bijzonder raken. In een openhartig interview met Primo deelt Vannieuwkerke welke momenten hem nooit meer zullen loslaten.

Geen favoriet, wél blijvende herinneringen

Op de vraag of er één aflevering uitspringt als zijn absolute favoriet, blijft Karl even stil. “Goh, nee,” zegt hij bedachtzaam. “Dat is onmogelijk. Je maakt zoveel mee, zoveel mensen passeren de revue. Het is bijna oneerlijk om daar één aflevering uit te pikken. Maar er zijn er natuurlijk wel die blijven hangen, die je emotioneel raken. Die je niet loslaten.”

En dat heeft niet altijd met sportprestaties te maken, zo blijkt. Het gaat vaak om het menselijke, het onverwachte, en soms het tragische dat op onuitwisbare wijze een stempel drukt op de uitzending én de maker.

Rob Goris: een interview, en dan stilte

Eén van die momenten was de aflevering op 4 juli 2012, waarin Karl aan tafel zat met oud-wielrenner Rob Goris. Het werd een gesprek zoals zoveel andere: persoonlijk, ontspannen, met ruimte voor zowel koersverhalen als emoties. Wat niemand toen wist, was dat het de laatste keer zou zijn dat Goris op televisie te zien was.

“Diezelfde nacht is Rob onverwacht in zijn slaap overleden,” vertelt Karl zichtbaar aangedaan. “Hij was amper 30 jaar. Je valt dan echt stil. Alles komt dan in een ander daglicht te staan. Je denkt terug aan wat er die avond gezegd is, aan zijn lach, aan zijn blik. Je beseft hoe fragiel alles is.”

De schok was groot, zowel bij de redactie als bij het publiek. Het raakte Vannieuwkerke in het diepst van zijn zijn. “Dat moment heeft me echt gegrepen. Niet alleen als journalist, maar ook als mens. Je voelt ineens de broosheid van het leven door het scherm heen.”

Bjorg Lambrecht: een belofte die te vroeg stopte

Een andere aflevering die Karl tot op de dag van vandaag niet uit zijn hoofd krijgt, is die van 27 juli 2019. Die avond was Bjorg Lambrecht, een jong en veelbelovend Belgisch klimmer, te gast bij Vive le Vélo. Een week later werd het noodlot werkelijkheid: Lambrecht kwam tijdens de Ronde van Polen ten val en overleed kort daarop aan zijn verwondingen. Hij was pas 22 jaar.

“Het was een mooie avond,” herinnert Karl zich. “Bjorg zat vol ambitie, vol dromen. We praatten over zijn toekomst, over wat hij hoopte te bereiken in de sport. En dan, enkele dagen later… is hij er niet meer. Dat blijft je achtervolgen. Ik kan me nog exact herinneren wat er die avond gezegd werd.”

De tragiek van het moment zit hem niet alleen in het verlies, maar ook in de breekbaarheid van hoop en toekomst. “Je voelt het als een knoop in je maag,” zegt Karl. “Dat contrast tussen levenslust en verlies is bijna niet te bevatten. Het is het soort moment dat voor altijd in je geheugen gegrift blijft.”

Vive le Vélo: meer dan een wielerprogramma

Vive le Vélo is al jarenlang meer dan een gewone sportuitzending. Het programma slaagt erin om wielrennen te verbinden met verhalen over liefde, verlies, familie en vriendschap. Het is die mix van sportieve passie en menselijke diepgang die zorgt voor blijvende impact.

Voor Vannieuwkerke is die insteek essentieel. “We proberen altijd ruimte te laten voor het echte leven,” zegt hij. “De koers is prachtig, maar de mens áchter de renner is minstens zo belangrijk. Dat proberen we te tonen, en soms brengt dat ook pijnlijke, ontroerende of hoopgevende verhalen met zich mee.”

Dat hij als presentator zelf geraakt wordt, houdt hij niet verborgen. “Je moet als interviewer durven voelen wat je gast voelt. Dat maakt een gesprek oprecht. En soms komt dat heel dichtbij.”

Televisie met een hart

De emotionele betrokkenheid van Vannieuwkerke wordt door kijkers vaak geprezen. Vive le Vélo weet ondanks zijn sobere setting telkens weer de juiste snaar te raken. Het zijn geen gelikte studioproducties, maar gesprekken aan een houten tafel, ergens in een Franse tuin of onder een sterrenhemel — en dat maakt het misschien juist zo puur.

De afleveringen met Rob Goris en Bjorg Lambrecht tonen volgens velen precies waar het programma voor staat: echtheid. Momenten waarop sport en leven samenvloeien, waarop stiltes meer zeggen dan woorden. Het zijn de herinneringen die blijven hangen, ook jaren later.

Een zomerse traditie die verbindt

Ondanks deze aangrijpende momenten blijft Vive le Vélo ook een viering van het wielrennen, van kameraadschap, van genieten van kleine dingen. Voor veel kijkers hoort het programma net zo bij de zomer als een glas rosé of het geluid van cicaden. Het zorgt voor herkenning, voor verbondenheid, en soms ook voor troost.

“Het is een eer om deze gesprekken te mogen voeren,” besluit Vannieuwkerke. “Iedere tafelgast, elk verhaal, laat iets achter. En sommige verhalen… blijven gewoon altijd bij je.”