algemeen
Jean-Marie Pfaff in tranen: “Ze heeft de kracht niet meer”
Carmen Pfaff worstelt nog met nasleep inbraak: “Ze slaapt op de zetel om het raam in de gaten te houden”
De gevolgen van de heftige inbraak bij Carmen Pfaff, de vrouw van ex-doelman Jean-Marie Pfaff, laten nog altijd diepe sporen na. Hoewel ze bekendstaat als een sterke, veerkrachtige vrouw, valt het niet te ontkennen: het trauma van die bewuste nacht werkt nog dagelijks door in haar leven. In interviews met Het Laatste Nieuws laten Jean-Marie en zijn familie weten dat de gebeurtenis meer teweeg heeft gebracht dan op het eerste gezicht zichtbaar is.
Wat begon als een rustige avond veranderde in een nachtmerrie. De schrik, het gevoel van onveiligheid en het besef dat hun persoonlijke levenssfeer zomaar werd binnengedrongen, zijn Carmen nog lang niet ontgroeid. En hoewel ze alles op alles zet om haar dagelijkse leven weer op te pakken, blijft de angst voelbaar — niet alleen voor haarzelf, maar ook voor haar dierbaren.
“Carmen slaapt nu op de zetel”
Een van de meest opvallende gevolgen van het incident is hoe het de nachtrust van Carmen heeft beïnvloed. Jean-Marie vertelt dat zijn vrouw sindsdien niet meer in hun bed slaapt. “Ze ligt op de zetel, zodat ze kan zien of er mensen aan het raam komen,” legt hij uit. Dat lijkt misschien onlogisch, maar voor Carmen is het een manier om een gevoel van controle te behouden — hoe beperkt ook.
Het vertrouwen dat mensen normaal hebben in de veiligheid van hun eigen huis, is bij haar ernstig beschadigd. Jean-Marie ziet met lede ogen aan hoe zijn vrouw ’s nachts wakker blijft, alert op ieder geluid. “Als ik weg ben, wil ze dat alle deuren op slot zijn. Niet één slot, maar drie.”
Angst die blijft hangen
Ook Jean-Marie zelf is duidelijk aangeslagen door het voorval. Hij vertelt openhartig over zijn eigen onrust sinds die nacht. “Wanneer ik telefoon krijg, schrik ik. Mijn gsm is verbonden met de camera van de deurbel, dus ik check telkens wie er aanbelt. Vroeger had ik dat nooit gedacht. Ik heb altijd geloofd in de goedheid van mensen.”
De woorden van Jean-Marie laten een ander soort verdriet zien: dat van iemand die zijn geloof in een veilige omgeving stukje bij beetje verliest. “Dit meemaken op onze oude dag… Dat is hard,” zegt hij zacht. Het is een besef dat in hun levensfase extra zwaar weegt: een periode waarin rust en genieten centraal zouden moeten staan, is nu overschaduwd door spanning en achterdocht.
De impact op het gezin
De familie Pfaff is altijd een hechte clan geweest. Bekend van de realityserie De Pfaffs, zagen kijkers jarenlang hoe Carmen de spil was in het gezinsleven. Liefdevol, zorgzaam en altijd klaar om haar kinderen en kleinkinderen op te vangen.
Maar sinds de inbraak merkt Jean-Marie dat zelfs dát niet meer vanzelfsprekend is. “Ze wil de kleinkinderen nog steeds opvangen,” vertelt hij. “Maar ze heeft de kracht niet meer.” Het is pijnlijk voor een oma die gewend was om met open armen haar kleinkinderen te verwelkomen — en die nu eerst moet vechten tegen haar eigen angst en onrust, voor ze er voor anderen kan zijn.
Een ongepaste timing
Wat de situatie nog schrijnender maakt, is het moment waarop de inbraak plaatsvond. Carmen was namelijk net aan het herstellen van een hersenbloeding toen ze met deze nieuwe beproeving werd geconfronteerd. Volgens Jean-Marie ging het op dat moment eindelijk weer beter met haar. “Ze was aan het opkrabbelen, fysiek en mentaal. En dan dit…”
De fysieke kwetsbaarheid die volgde op haar gezondheidsproblemen werd nu vergezeld door mentale onrust. Het is een dubbel gevecht geworden: tegen angst én tegen fysieke uitputting. Maar Jean-Marie benadrukt dat ze, hoe moeilijk ook, haar best doet om zich niet te laten neerhalen.
De kracht van familie
Gelukkig staat de familie niet aan de zijlijn. Ze zijn er, dag in dag uit, om Carmen bij te staan. “Als familie staan we voor haar klaar,” zegt Jean-Marie beslist. “Ze weet dat ze op ons kan rekenen.”
Die steun is essentieel. De warmte en aanwezigheid van haar dierbaren bieden Carmen het houvast dat ze nodig heeft in deze turbulente periode. Kleine gebaren, zoals een bezoekje van de kleinkinderen of een kopje thee samen, maken het verschil tussen een beklemmende dag en een dag met lichtpuntjes.
Wat onveiligheid doet met een mens
De situatie van Carmen laat zien wat een inbraak op latere leeftijd met iemand kan doen. Niet alleen de materiële schade is groot, maar vooral het verlies van een fundamenteel gevoel van veiligheid. Zeker voor ouderen is dat verlies moeilijker te herstellen. Het gaat niet enkel om angst, maar ook om machteloosheid.
Jean-Marie verwoordt het treffend: “We zijn altijd mensen geweest die graag mensen over de vloer kregen. Nu denken we drie keer na bij elke bel aan de deur. Dat is niet hoe je je oude dag wil beleven.”
Een sterk vrouw, maar niet onkwetsbaar
Dat Carmen zich desondanks nog steeds probeert op te richten, zegt veel over haar karakter. Al decennia lang wordt ze gezien als de sterke vrouw achter Jean-Marie, iemand die het gezin draaiende hield, altijd met een lach en een hart van goud. Maar ook sterke mensen kunnen breken, of tenminste barsten vertonen.
Toch blijft Carmen vechten. Niet met grootse gebaren, maar met kleine stappen. Een lach naar de kleinkinderen, een wandelingetje, een babbeltje met de buur. Het zijn die momenten waarop haar veerkracht zichtbaar wordt — ook al zou ze liever niet in deze situatie zijn beland.
Hoop op rust
Jean-Marie hoopt dat er op termijn weer rust komt in hun leven. Hij weet dat tijd nodig is om wonden te helen, zeker als die niet aan de buitenkant zichtbaar zijn. “We praten er veel over,” zegt hij. “Dat helpt. Maar het vertrouwen komt langzaam terug.”
De familie hoopt dat de angst niet het laatste hoofdstuk zal zijn van dit hoofdstuk in hun leven. Dat Carmen weer durft te slapen in haar eigen bed. Dat de deurbel weer gewoon een teken wordt van bezoek, en niet van mogelijke dreiging.
Conclusie: veiligheid is een basisbehoefte
Het verhaal van Carmen Pfaff is er een van veerkracht én kwetsbaarheid. Een herinnering dat veiligheid een basisbehoefte is, en dat die – als hij eenmaal wordt aangetast – moeilijk terug te winnen is. Voor Carmen en Jean-Marie is het een harde realiteit geworden, maar ook een kans om te laten zien wat familie, liefde en steun kunnen betekenen in moeilijke tijden.
Hoewel het herstel traag verloopt, is het duidelijk dat Carmen niet alleen staat. Ze wordt gedragen door de mensen om haar heen, en dat geeft hoop. Hoop op herstel, op rust, en op dagen waarin het huis weer voelt als een veilige thuishaven.
