Annelien Coorevits over het verlies van haar beste vriendin: “Dit verdriet kan ik niet relativeren”

Annelien Coorevits, voormalig Miss België en een vertrouwd gezicht in de Vlaamse media, heeft in een openhartig interview met Het Laatste Nieuws haar hart geopend over een intens persoonlijk verlies. In eerlijke bewoordingen vertelt ze over het afscheid van haar beste vriendin Nele, die vorig jaar op tragische wijze uit het leven verdween. De gebeurtenis heeft een diepe indruk op haar nagelaten, en vormt een blijvende wonde in haar leven.

Een vriendschap die alles betekende

Annelien en Nele waren meer dan vriendinnen: ze waren zielsverwanten. Hun band ontstond spontaan en groeide uit tot een onmisbare steunpilaar in elkaars leven. “We hadden meteen een klik. We zagen elkaar drie tot vier keer per week, zorgden samen voor onze kinderen en trokken er zelfs samen op uit tijdens onze scheidingen,” vertelt Annelien. “Een betere vriendin dan Nele kon ik me niet wensen.”

Die innige vriendschap bood troost, vreugde en herkenning. Voor Annelien was Nele iemand bij wie ze volledig zichzelf kon zijn, zonder oordeel. Juist daarom kwam het verlies keihard aan. Het was geen afscheid dat geleidelijk kwam, maar een plotselinge schok die haar leven voorgoed veranderde.

Een krater in het hart

Toen Annelien hoorde van Nele’s beslissing om uit het leven te stappen, was dat het begin van een periode van intense rouw en verwarring. “Voor het eerst in mijn leven is er iets wat ik niet kan relativeren,” zegt ze. “Het heeft een krater geslagen, en ik krijg dat gat met geen mogelijkheid opgevuld.”

Annelien geeft aan dat ze veel heeft meegemaakt in haar leven, en meestal in staat is om dingen in perspectief te plaatsen. Maar dit verdriet voelt anders. Het is rauw, allesoverheersend en niet te begrijpen. “Ik mis haar ongelooflijk hard,” zegt ze. “En ik denk nog elke dag aan haar.”

Blijven zoeken naar antwoorden

Hoewel ze wist dat Nele het moeilijk had, kwam het definitieve afscheid onverwacht. “Ik blijf me afvragen: had ik méér kunnen doen?” Die vraag blijft hangen, zelfs al beseft Annelien rationeel dat het antwoord waarschijnlijk nee is. “Toch blijft dat gevoel sluimeren. Maar ik ben niet boos op haar. Daarvoor zie ik haar nog te graag.”

Haar woorden zijn doordrenkt van liefde, maar ook van machteloosheid. Het is die combinatie die rouw zo complex maakt. Verdriet vermengd met begrip, gemis dat niet boos wordt maar stil en verscheurd aanvoelt.

Verdriet toelaten blijft moeilijk

Annelien erkent dat ze het nog moeilijk vindt om het verdriet volledig toe te laten. “Ik probeer het gewoon te blocken,” zegt ze eerlijk. “Al die emoties binnenlaten? Dat is nog te moeilijk.” Het is een herkenbaar proces voor velen die met rouw te maken krijgen: de mentale beschermingsmechanismen die zich vanzelf inschakelen om overeind te blijven.

Ze zoekt een manier om verder te gaan, terwijl het verlies nog altijd op de achtergrond aanwezig is. Soms komt het in golven, onverwacht en ongevraagd. En soms lukt het haar om het even te parkeren. Maar vergeten doet ze het nooit.

Herinnering als houvast

Wat haar helpt, zijn de herinneringen. De vakanties samen, de gedeelde kopjes koffie, het lachen om kleine dingen en de blik van herkenning die alleen goede vriendinnen begrijpen. “Ik koester die momenten,” zegt ze. “Die kan niemand me afnemen.”

In alles wat ze vertelt, klinkt door hoeveel warmte en betekenis de vriendschap voor haar had. En dat maakt het gemis des te pijnlijker. Maar het zorgt ook voor troost: in wat er wás, zit ook kracht om door te gaan.

Belang van openheid en mentale zorg

Met haar verhaal hoopt Annelien ook iets breder aan te kaarten. Ze beseft hoe moeilijk het kan zijn om te praten over mentale worstelingen, ook voor mensen die dichtbij je staan. “Je denkt soms dat je iemand door en door kent,” zegt ze. “Maar wat zich in iemands hoofd afspeelt, zie je niet altijd aan de buitenkant.”

Ze benadrukt het belang van alertheid, verbinding en het durven openbreken van gesprekken – ook als die moeilijk zijn. Haar eigen ervaring heeft haar nog bewuster gemaakt van hoe belangrijk het is om er écht voor elkaar te zijn.

De kracht van kwetsbaarheid

Door haar verhaal te delen, toont Annelien Coorevits niet alleen haar verdriet, maar ook haar moed. Ze laat zien dat zelfs bekende gezichten hun eigen gevechten voeren, vaak ver van de schijnwerpers. Het maakt haar menselijk, kwetsbaar, maar ook veerkrachtig.

Haar openheid kan voor velen een steun zijn. Een herkenning voor wie met rouw of mentale zorgen kampt. Een uitnodiging om te praten, te luisteren en elkaar niet los te laten – ook als woorden soms tekortschieten.

Een leegte die blijft, een liefde die blijft

Het verlies van haar vriendin heeft Annelien veranderd. De leegte is voelbaar, elke dag. Maar de liefde blijft. En met die liefde probeert ze verder te gaan – op haar tempo, met vallen en opstaan, en met het besef dat sommige wonden nooit helemaal genezen.

Wat overblijft, is de herinnering aan een vriendschap die écht was. Aan een vrouw die haar hart had, en een verhaal dat ze nu met de wereld deelt. Om Nele te eren. En om te laten zien dat verdriet misschien niet te relativeren valt – maar wel te dragen, samen.