algemeen
Drama treft oud-voetballer Glen De Boeck (53)
Glen De Boeck over rauw verlies: “Op vijf weken tijd verloor ik mijn beide ouders”
Voormalig profvoetballer en trainer Glen De Boeck (53) beleefde de afgelopen maanden een van de zwaarste periodes in zijn leven. In minder dan zes weken tijd nam hij afscheid van zowel zijn vader als zijn moeder. Wat begon als een medische complicatie bij zijn vader, groeide uit tot een onvoorstelbare dubbele leegte waar hij nog steeds dagelijks mee leeft.
Een klein ongemak met grote gevolgen
Het leek zo onschuldig: een blaasontsteking bij zijn vader Louis. Maar wat medisch gezien klein begon, mondde uit in iets wat niemand had kunnen voorzien. “Hij ging op een dinsdag het z!ekenhuis in,” vertelt Glen openhartig in een interview met Het Nieuwsblad. “Vijf dagen later was hij er niet meer.”
Zijn vader kampte al jaren met gezondheidsproblemen. Sinds 2014 kreeg Louis te maken met meerdere zware diagnoses, waaronder hartproblemen, prostaatkanker en later slokdarmkanker. Begin dit jaar leek het eindelijk weer wat beter te gaan, tot zijn lichaam plots opgaf. “Zijn nieren blokkeerden, zijn longen vielen uit. Alles ging ineens zó snel.”
Een laatste gesprek, een diepe indruk
De woorden van zijn vader op de dag voor zijn 0verlijden laten Glen niet los. “Hij zei: ‘Zorg goed voor ons mama.’ Hij pakte mijn hand vast. Twee keer zei hij het. Alsof hij voelde wat eraan kwam.” Die woorden zijn sindsdien blijven hangen. “Mensen voelen blijkbaar hun einde aankomen. Dat moment blijft door mijn hoofd spoken.”
De begrafenis: van afscheid nemen tot nieuw verlies
Samen met zijn moeder Louisette hoopte Glen zijn vader op een rustige en waardige manier te kunnen herdenken. Maar zelfs dat moment werd verstoord door het lot. Vlak voor de plechtigheid begon, ging het mis. “We waren net op de begrafenis, toen zag ik haar ineens verbleken. En toen zakte ze in elkaar.”
Wat volgde was een medische rollercoaster: na een hersenbloeding werd bij zijn moeder al snel een vergevorderd stadium van pancreaskanker vastgesteld. “Dat is echt een sluipmoordenaar,” zegt Glen. “Een diagnose die alles ineens stilzet. Ze wilde nog maar één ding: naar huis.”
Een symbolisch afscheid
Op zaterdag werd Louisette overgebracht naar haar woning. Een week later 0verleed ze in haar vertrouwde omgeving. “Om vijf over vijf,” vertelt Glen. “Vijf is altijd mijn rugnummer geweest in mijn carrière. Het is een bizar toeval, maar het raakte me diep.”
Het afscheid liet diepe sporen na. “Dat moment dat je je eigen moeder ziet vertrekken, en dan in een witte lijkzak… Het sluiten van die rits hoor ik nog steeds. Dat geluid vergeet ik nooit meer.”
“Ik ben ons thuis kwijt”
Hoewel Glen De Boeck zich als volwassene sterk probeert te houden, is het verlies van zijn ouders een fundamentele breuk in zijn leven. “Ik ben een volwassen man. Maar het ergste is: ik ben ons thuis kwijt. De plek waar alles vertrouwd was, is weg. Alles is ineens anders.”
Met zijn verhaal hoopt hij misschien ook anderen te troosten of te inspireren. “Verdriet komt in golven,” zegt hij. “En sommige dingen verwerk je nooit helemaal. Maar delen helpt. Erover praten helpt.”
Een persoonlijk verhaal dat raakt
De openhartige woorden van Glen De Boeck laten zien hoe intens en snel verdriet zich kan opstapelen. In een tijdsbestek van enkele weken moest hij twee fundamenten in zijn leven loslaten. De herinneringen, de emoties en de symboliek van kleine momenten — zoals het tijdstip van 0verlijden of een laatste handdruk — maken zijn verhaal niet alleen persoonlijk, maar ook universeel herkenbaar.
