Ruben Van Gucht verrast met nieuwe stap: van sportjournalist naar fictieschrijver

Wie de naam Ruben Van Gucht hoort, denkt onvermijdelijk aan koers, voetbal en scherpe vragen langs de zijlijn. Met zijn heldere stemgeluid, scherpe analyses en stevige interviews groeide hij uit tot een vertrouwd gezicht binnen de sportjournalistiek in Vlaanderen. Maar achter die sportieve façade schuilt een andere kant van Ruben – een kant die hij de afgelopen maanden steeds meer de ruimte heeft gegeven.

In de podcast Geldtaboe deed Van Gucht onlangs een opvallende onthulling: hij werkt aan een gloednieuw project, ver weg van sportvelden, camera’s en rechtstreekse analyses. Voor het eerst stort hij zich op iets wat hem al langer intrigeert: fictie. Geen sportbiografie of reportage dit keer, maar een volledig verzonnen verhaal dat zijn weg moet vinden in boekvorm én – hopelijk – op televisie.

Van microfoon naar manuscript

“Het begon als een idee voor een boek,” vertelt Van Gucht in de podcast. “Maar al snel merkte ik dat ik aan het schrijven was met televisie in mijn achterhoofd.” De overgang van het ene medium naar het andere is voor hem niet ongebruikelijk. Van Gucht beweegt zich al jaren moeiteloos tussen radio, tv en literatuur. Toch voelt dit nieuwe traject anders. Intenser. Vrijer.

Want waar hij in zijn sportverslaggeving gebonden is aan feiten, kaders en tijdsdruk, laat fictie hem iets anders toe: verbeelding, gelaagdheid en emotionele diepgang. Hij noemt het zelf “een experiment”, maar het is duidelijk dat het hem niet loslaat. “Het verhaal is er, de personages ook. Nu is het kwestie van blijven graven, bijschaven en verfijnen.”

Televisie als einddoel?

Toch blijft hij realistisch over de uitkomst. “Ik weet niet of het ooit op tv zal komen,” zegt hij eerlijk. “Er is op dit moment geen zender aan verbonden. Ik kan alleen maar proberen het zo goed mogelijk te schrijven.” Die open houding is typerend voor Van Gucht, die eerder al aangaf dat hij liever werkt vanuit passie dan vanuit garanties.

Zijn nuchtere toon verraadt echter niet hoe veelomvattend dit nieuwe pad voor hem is. Fictie schrijven vraagt een andere vorm van concentratie dan journalistiek. Het is een traag, eenzaam proces – en ook dat weet hij uit ervaring.

Schrijven is hard werken

Van Gucht is namelijk geen onbekende in de boekenwereld. Hij publiceerde al zes boeken, waaronder persoonlijke portretten van sporters, beschouwende teksten over prestatie en psychologie, en eigenzinnige verhalen uit de coulissen van de topsport. Elk boek was een intensief proces. “Er kruipt enorm veel tijd in,” geeft hij toe. “Na mijn laatste boek had ik eigenlijk even genoeg van schrijven.”

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En dit keer kwam het idee vanzelf. Zonder deadline, zonder contract, zonder publieke druk. Het groeide organisch, van een vage ingeving tot een uitgewerkt concept. En dat maakt het voor hem anders. “Ik wil mezelf nu meer ruimte gunnen om te experimenteren,” zegt hij. “Zonder dat het meteen iets moet worden.”

Een andere Ruben?

Voor wie Ruben Van Gucht vooral kent als sportcommentator, lijkt deze wending misschien verrassend. Maar voor wie beter kijkt, zat deze drang tot verhalen vertellen er altijd al in. In interviews, podcasts en columns laat hij geregeld zien dat zijn blik verder reikt dan het scorebord. Hij is gefascineerd door menselijke drijfveren, kleine details en het onuitgesprokene – elementen die perfect passen in een fictieverhaal.

Het nieuwe project is dan ook geen afstand nemen van de sportwereld, maar eerder een uitbreiding van zijn repertoire. Een manier om andere facetten van het leven te belichten, zonder gebonden te zijn aan realiteit.

De waarde van fictie in een sportwereld

Het is opvallend dat iemand uit de sportmedia nu de overstap maakt naar fictie. In een wereld waarin cijfers, prestaties en uitslagen doorgaans centraal staan, is de ruimte voor verbeelding vaak beperkt. Toch zien we steeds vaker dat sportjournalisten, atleten en analisten hun weg vinden naar andere vormen van expressie – van podcasts tot poëzie, van documentaires tot romanideeën.

Van Gucht voegt zich bij een groeiende groep makers die geloven dat verhalen krachtiger worden als ze niet alleen waar hoeven te zijn, maar ook waarachtig kunnen voelen. Fictie biedt ruimte voor nuance, empathie en het verkennen van menselijke complexiteit. En dat is, in een tijd van snelle headlines en harde meningen, een verademing.

Niet alleen Ruben verandert

Zijn keuze om fictie te schrijven weerspiegelt ook een bredere verandering in de manier waarop mediafiguren hun rol zien. Waar het vroeger draaide om expertise in één vakgebied, verwachten kijkers vandaag authenticiteit, veelzijdigheid en diepgang. Ruben Van Gucht past perfect in dat plaatje. Hij is niet langer alleen sportanker, maar ook persoonlijkheid, denker en nu dus ook: verhalenverteller.

Wat het verhaal inhoudelijk wordt, houdt hij voorlopig nog voor zich. Wel laat hij doorschemeren dat het over thema’s zal gaan die hem persoonlijk raken. Geen oppervlakkige verhaallijn, maar een verhaal dat ook bij hemzelf binnenkomt.

Een verhaal dat blijft hangen

Of het boek er effectief komt – en of het scenario ooit op tv verschijnt – is nog onzeker. Maar wat vaststaat, is dat Van Gucht met dit project een ander geluid laat horen. Zijn keuze voor fictie voelt als een verademing in een wereld die vaak draait op feiten en snelheid. Door zichzelf toe te staan traag te werken, intuïtief te schrijven en de uitkomst open te laten, maakt hij ruimte voor iets zeldzaams: creativiteit zonder deadline.

In een medialandschap waarin men vaak wordt afgerekend op kijkcijfers, engagement of likes, kiest Van Gucht voor verhaal boven prestatie. Voor betekenis boven aandacht. En dat is misschien wel zijn grootste kracht.

---

Conclusie

Ruben Van Gucht verrast vriend en vijand met zijn overstap naar fictie. In alle rust werkt hij aan een verhaal dat eerst een boek, en misschien later een tv-serie kan worden. Het proces is intens, maar ook bevrijdend. Want dit keer hoeft hij geen uitslagen te analyseren of interviews te monteren. Dit keer vertelt hij het verhaal helemaal zelf – van de eerste zin tot het laatste beeld.

En wie weet, misschien verrast hij ons binnenkort niet alleen met scherpe vragen aan sporthelden, maar ook met een fictief personage dat ons bijblijft. Zo bouwt Ruben Van Gucht stilaan aan een nieuw hoofdstuk – op zijn tempo, in zijn stijl, en met zijn verbeelding aan het roer.