Niels kijkt terug op woningbrand: “Alles wat leeft neem je mee, de rest laat je achter”

Het is alweer een jaar geleden dat zanger Niels werd opgeschrikt door een woningbrand die zijn hele loft in lichterlaaie zette. Een allesverwoestend vuur dat in een oogwenk zijn thuis in as legde. De klap was groot, de schade immens. Maar voor Niels telt nog maar één ding: hij kon zijn trouwe hondje op tijd in veiligheid brengen.

“Het was alsof de grond onder mijn voeten werd weggevaagd,” vertelt Niels openhartig in een interview met Primo. “In enkele minuten tijd zag ik alles wat ik had opgebouwd verdwijnen in dikke rookpluimen. Je denkt dat je het wel weet, hoe je zoiets zou aanpakken. Tot het je echt overkomt.”

Paniek en instinct

Niels herinnert zich het moment nog tot in detail: de rook die zich razendsnel verspreidde, de hitte die de muren deed zuchten en het geluid van knetterend vuur. Hij had geen tijd om na te denken, geen seconde om te twijfelen. “Ik was in paniek,” zegt hij eerlijk. “Maar op zo’n moment neemt je instinct het over. Het enige wat nog telt, is jezelf en je geliefden in veiligheid brengen.”

In zijn geval betekende dat: zijn hondje. “Ik greep hem vast en rende de trap af,” vertelt hij. “Meer was er niet. Geen koffers, geen spullen, geen waardevolle bezittingen. Alleen dat kleine beestje dat volledig op mij vertrouwde.”

Spullen zijn vervangbaar, levens niet

De gebeurtenis heeft Niels veranderd. “We kennen allemaal dat onschuldige spelletje: ‘Wat zou je meenemen als je huis in brand stond?’ Wel, ik kan het nu echt zeggen: niks. Het enige wat telt, is wat leeft.” Hij benadrukt dat het in zo’n crisissituatie geen zin heeft om aan spullen te denken. “Alles wat leeft, dat is wat je moet redden. De rest kun je later wel weer opbouwen of vervangen.”

Voor de buitenwereld lijkt het misschien moeilijk te bevatten: hoe kun je alles wat je had zomaar achterlaten? Maar Niels weet dat het niet anders kan. “Als ik ook maar één seconde had getwijfeld, was het misschien anders afgelopen,” zegt hij. “Ik heb geen seconde spijt dat ik meteen ben gegaan.”

De nasleep: verdriet én dankbaarheid

Na de brand bleef Niels achter met niets dan zijn kleren en zijn hond. De loft was volledig verwoest. Alles wat hij had verzameld in zijn leven — meubels, foto’s, persoonlijke spullen — ging in vlammen op. “Natuurlijk is dat verdrietig,” erkent hij. “Het doet pijn om je thuis te zien verdwijnen. Maar tegelijk was ik ook dankbaar. Dankbaar dat ik leefde, dat mijn hondje leefde.”

Het besef dat alles wat materieel is vervangbaar is, heeft hem geholpen om weer vooruit te kijken. “Je leert opnieuw waarderen wat er echt toe doet. De spullen zijn weg, maar de herinneringen draag ik mee in mijn hoofd en in mijn hart. En ik heb nog steeds mijn hondje. Dat is genoeg.”

Een ander perspectief

De brand heeft Niels ook anders leren kijken naar de wereld om hem heen. “Ik denk dat ik altijd een beetje materialistisch ben geweest,” zegt hij eerlijk. “Je bouwt een huis, richt het mooi in, omringt je met spullen die je blij maken. Maar het is allemaal maar schijnveiligheid. Eén vonkje en het kan allemaal weg zijn.”

Hij is er realistischer door geworden, zegt hij. “Ik geniet nog steeds van mooie dingen. Maar ik hecht er minder aan. Wat ik vooral wil, is tijd doorbrengen met de mensen en dieren die ik liefheb. Dáár draait het om.”

Een boodschap voor anderen

Niels hoopt dat zijn verhaal anderen kan helpen. “Ik wil mensen meegeven: stel jezelf niet gerust met de gedachte dat het jou niet zal overkomen. Denk na over wat echt belangrijk is. Je spullen zijn niet wie je bent. Je herinneringen en de mensen om je heen, dat is je leven.”

Hij herinnert zich ook de hulp die hij kreeg na de brand. Familie, vrienden, onbekenden: iedereen leefde mee. “Dat was hartverwarmend. Het gaf me het gevoel dat ik niet alleen stond,” zegt hij. “Zoveel mensen hebben geholpen om opnieuw te beginnen. Daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor.”

Een nieuwe start

Vandaag is Niels voorzichtig bezig met een nieuw begin. Hij heeft nog geen vaste woonplek, maar dat vindt hij niet erg. “Ik heb geleerd dat een thuis niet per se een gebouw hoeft te zijn,” zegt hij. “Het zit in de mensen en dieren die je liefhebt, in de herinneringen die je koestert.”

Hij weet dat hij nog een lange weg te gaan heeft om alles weer op te bouwen. “Maar dat komt wel goed,” zegt hij vastberaden. “Ik ben er nog, mijn hondje is er nog. Dat is wat telt. De rest volgt vanzelf.”

Leven in het nu

Sinds die nacht leeft Niels meer in het moment. “Je weet nooit wat morgen brengt,” zegt hij. “Dat klinkt misschien als een cliché, maar ik heb het aan den lijve ondervonden. Ik probeer nu elke dag te genieten van wat ik heb, hoe klein of groot het ook is.”

Hij merkt dat hij er rustiger van is geworden. “Ik maak me minder druk om kleine dingen,” zegt hij. “Als iets misloopt, denk ik: ach, het is maar een detail. Het leven zelf, dat is het grootste cadeau.”

Een verhaal om te delen

De brand die Niels’ leven op z’n kop zette, is een verhaal van verlies, maar ook van veerkracht. Een herinnering aan wat echt telt, en een les die hij nooit zal vergeten. “Ik zou het nooit meer willen meemaken,” zegt hij. “Maar het heeft me ook sterker gemaakt. En het heeft me geleerd dat liefde en leven altijd op de eerste plaats komen.”

Zijn verhaal is er een van hoop. Van loslaten wat niet meer belangrijk is, en vasthouden aan wat écht waarde heeft. Of, zoals Niels het zelf verwoordt: “Alles wat leeft neem je mee, de rest laat je achter.”

En dat, zo zegt hij met een zachte glimlach, is alles wat je moet onthouden.