Yolanthe deelt aangrijpend nieuws over zoontje Xess Xava: ‘Dit raakt hem diep’

Het leven kan soms onverwacht keihard toeslaan. Dat ondervonden Yolanthe Cabau en haar zoon Xess Xava Sneijder (9) toen ze in korte tijd afscheid moesten nemen van beide grootouders van vaders kant. In haar column in Kek Mama schrijft Yolanthe openhartig over hoe zij en haar zoon deze moeilijke periode hebben beleefd.

Dubbel verlies in korte tijd

In juli 2023 overleed Sylvia Sneijder, moeder van Wesley Sneijder. Anderhalf jaar later, in februari 2025, volgde haar man Barry. Beiden overleden aan kanker, op slechts 59-jarige leeftijd. De impact was groot, zeker op de jonge Xess, die beide sterfgevallen van dichtbij meemaakte.

Xess van begin tot einde betrokken

Yolanthe vertelt hoe Xess het hele ziekteproces van zijn opa en oma bewust meebeleefde. Hij was er “vanaf de dag van de diagnose tot hun laatste adem”. Zijn manier van omgaan met het verlies raakte haar diep. “Hij stond daar, zijn kleine handje op de kist, tranen over zijn wangen, en hij gaf ze nog een laatste kus,” schrijft ze. Het beeld van haar zoon die zijn grootouders op zijn eigen manier eerde, blijft hangen.

Ruimte voor rauw verdriet

Als moeder voelde Yolanthe instinctief de neiging om haar zoon te beschermen tegen het verdriet. Toch koos ze ervoor om hem toe te laten in het rouwproces. “Ik wist dat ik hem niet moest weghouden,” schrijft ze. “Hij voelde zelf heel goed aan wat juist was voor hem.” Door hem de ruimte te geven om te rouwen op zijn manier, gaf ze hem ook het vertrouwen om zijn emoties te laten zien.

Eerlijke gesprekken

Op een gevoelig moment vroeg Xess: “Mama, waar gaan ze nu naartoe?” Yolanthe gaf hem een eerlijk maar troostend antwoord: “Ze zijn niet weg, lieverd. Je draagt ze altijd bij je. In je hart, in je herinneringen.” Met die woorden gaf ze hem iets tastbaars om zich aan vast te houden. Een manier om verdriet te begrijpen én liefde te blijven voelen.

Verdriet reist mee

Na de begrafenissen keerden ze terug naar hun huis in Los Angeles. Het gewone leven ging verder, maar het verdriet bleef onderdeel van hun dagelijkse bestaan. “Soms benoemt hij het zelf, soms zie ik het aan zijn blik,” vertelt Yolanthe. Ze merkt hoe het verlies nog steeds leeft in haar zoon.

Samen huilen en lachen

In haar column benadrukt Yolanthe het belang van praten, lachen én huilen. Ze geven samen ruimte aan alle emoties die rouw met zich meebrengt. “Ik wil dat hij weet dat het oké is. Dat hij mag huilen, dat hij mag praten, maar ook dat hij mag lachen om mooie herinneringen.”

Rouw hoort erbij

Yolanthe’s verhaal is meer dan persoonlijk. Het is een herkenbare en hoopvolle boodschap aan ouders: verlies hoort bij het leven, en kinderen kunnen daar krachtig mee omgaan. Mits ze de ruimte krijgen om dat op hun eigen manier te doen – net zoals Xess.