Mijn verloofde beledigde mij in zijn trouwgeloften – krijgt later enorm veel spijt

Op mijn trouwdag voelde ik me eindelijk alsof ik mijn droom beleefde 👰✨. De jurk was perfect, net als de locatie, de muziek en mijn bruidegom 🤵❤️. Maar toen het tijd was voor de geloftes, vernederde Jason me compleet voor iedereen. Later kreeg hij een koekje van eigen deeg.

Het was de dag waar ik al zo lang naar had uitgekeken. Na maanden van bruiloftsplannen en diëten om in mijn droomjurk te passen, was dit het moment. “Kom op, lieverd,” zei mijn vader, terwijl hij zijn hand uitstak om me naar Jason te begeleiden. “Hoe voel je je?” vroeg mijn vader, terwijl hij mijn voorhoofd kuste.

“Blij,” zei ik simpelweg. “Ik droom al jaren van dit moment, pap.” We liepen het gangpad af op zachte muziek die ik maanden geleden had gekozen. De gitarist zat op een houten krukje. “Je ziet er prachtig uit, Emily,” zei Jason, terwijl hij mijn hand van mijn vader overnam. De ceremonie begon met de priester die sprak over liefde en toewijding, precies zoals hij ons had verteld.

“Het is tijd voor de geloftes,” zei de priester glimlachend naar ons beiden. “Jason, je bent mijn beste vriend en ik heb altijd al willen trouwen met mijn beste vriend. Ik beloof je te steunen, altijd met je te lachen en met je te groeien. Ik beloof trouw te zijn en elk moment dat we samen hebben te koesteren. In dit leven en het volgende.” Mijn zus zuchtte naast me, terwijl ze haar tranen wegveegde.

“Jason,” zei de priester. “Het is nu jouw beurt.” Jason keek me aan en glimlachte, en toen draaide hij zich naar zijn getuigen, wat hen deed grinniken. “Emily, mijn liefde,” zei hij. “Ik beloof er altijd voor je te zijn, zelfs als je zeurt dat ik de vuilnis buiten moet zetten omdat je denkt dat het huis stinkt.”

Jason’s getuigen lachten. “En ik zal altijd je hand vasthouden, vooral als we door spinnengebieden lopen, omdat we allemaal weten hoeveel je van die achtpotige beestjes houdt.” De getuigen lachten harder. Sommige van onze gasten deden mee. En Jason ging nog steeds door.

“Ik beloof je eraan te herinneren je slepende voeten op te tillen als je loopt, zodat we een bezoek aan de eerste hulp kunnen vermijden zoals die keer dat je over helemaal niets struikelde. En ik zal alle verbrande lasagne proeven, omdat dat jouw specialiteit is.” Hoe meer Jason sprak, hoe meer ik me schaamde. Ik fronste naar hem, hopend dat hij zou begrijpen dat er niets moois of romantisch was aan zijn woorden. Maar hij negeerde me en ging door.

“Ook zal ik je zingen onder de douche verdragen. Het klinkt misschien als een kat in nood, maar het laat me in ieder geval goede muziek waarderen! En het allerbelangrijkste, Emily,” zei hij. “Ik beloof je te vergeven voor het feit dat je me praktisch gedwongen hebt om je ten huwelijk te vragen nadat je die trouwtijdschriften overal in het appartement had achtergelaten.”

Mijn mond viel open. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Jason’s getuigen lagen bijna over elkaar van het lachen. “Echt?” fluisterde ik naar hem. Jason knipoogde. “Nu is het tijd om de ringen uit te wisselen,” zei de priester. Jason’s nichtje kwam naar het altaar met de trouwringen op een klein kussentje dat ze stevig vasthield.

“Hier, tante Emily,” zei ze nerveus. “Dank je, lieverd,” zei ik, terwijl ik de ringen van haar aannam. Met de ringen in mijn hand, realiseerde ik me dat ik Jason’s ring niet aan zijn vinger wilde schuiven. We waren nu getrouwd, behalve het ondertekenen van het register. Maar na het horen van Jason’s geloftes wist ik niet of ik bij deze man wilde zijn.

“Geef me je hand,” zei Jason, terwijl hij mijn hand pakte. Hij schoof de ring aan mijn vinger en hield zijn hand uit zodat ik hetzelfde kon doen. Mijn maag draaide om. Plotseling was mijn droom uit elkaar gespat. Niets voelde zoals het momenten eerder deed. “Jason, je mag de bruid nu kussen!” riep de priester uit.

Jason greep mijn middel en trok me naar zich toe, zijn andere hand stevig om mijn nek. Hij kuste me zonder passie of gevoel. “Wat was dat in vredesnaam?” vroeg ik Jason toen we onze foto’s maakten voor de receptie. “Wat bedoel je?” vroeg hij fronsend. “Je geloftes,” zei ik. “Ze waren ongevoelig en beschamend.”

“Nee! Ze waren schattig!” zei hij. “Ik hield ze trouw aan ons.” “Je vertelde iedereen in feite dat ik een zeurpiet en onhandig ben. En dat ik je dwong om met me te trouwen.” Ik sloeg mijn armen over elkaar en wachtte op een verklaring. “Ach, kom op, Emily,” zei hij. “Iedereen lachte. Het is niet zo diepgaand als jij het maakt. Laten we gewoon deze fotoshoot doen en teruggaan naar het feest. Ik heb honger.”

Ik beet op mijn tong. Ik had geen energie om te vechten. Op de receptie ging Jason echt los. Hij dronk te veel en at genoeg biefstuk en aardappelen om iedereen misselijk te maken. “Mam,” zei ik, terwijl ik naast mijn moeder knielde voordat de formaliteiten begonnen. “Ik voel me niet goed.”

“Wat bedoel je, lieverd?” vroeg mijn moeder. “Jason…” zei ik, terwijl mijn stem wegstierf door het gewicht van mijn ongemak. “Die geloftes waren niets anders dan een vernedering.” “Misschien was het gewoon zenuwen, Emily,” zei mijn moeder. “Je weet hoe Jason soms kan zijn.”

“Ik weet het niet, mam,” zei ik. “Ik heb gewoon het gevoel dat de magie is verdwenen.” Kort daarna stond de presentator op en begon de formaliteiten. Jason’s broer stond op en sprak over hoe we elkaar hadden ontmoet en zijn eerste indrukken van mij. “Ik dacht niet dat Emily zou blijven!” lachte Jackson, met een bierfles in zijn hand. “Maar ik denk dat ze weet hoe ze met mijn broer om moet gaan.”

Het ging maar door, en mijn man genoot van de woorden van zijn broer, luid lachend. Toen was het tijd voor de speech van mijn schoonvader. “Dames en heren, ik heb een paar woorden te zeggen tegen mijn zoon en zijn nieuwe bruid, de lieve Emily,” zei hij. Ik hield mijn adem in. Ik had altijd goed kunnen opschieten met Robert, en hij had me altijd goed behandeld. Maar ik had hetzelfde gedacht van Jason totdat hij zijn geloftes uitsprak.

Ik wist niet of ik me moest voorbereiden op iets van Robert ook. Als ik eerlijk moest zijn, wilde ik gewoon weglopen. Ik voelde me geen bruid. Ik voelde me niet echt iets. Ik voelde me niet eens mezelf. Ik wilde mijn trouwjurk uittrekken en mijn meest comfortabele joggingbroek aantrekken. Ik wilde huilen. “Jason, weet je wat een huwelijk laat werken, zoon?” vroeg Robert.

“Euh, liefde? Aantrekking? Chemie?” zei Jason aarzelend. Wie is deze man? vroeg ik mezelf af. “Het is respect,” zei Robert, terwijl hij zijn hoofd schudde. “Het gaat erom je partner te koesteren en ze nooit klein of beschaamd te laten voelen. Vandaag heb je je geloftes veranderd in een reeks grappen ten koste van Emily. Dat was niet alleen ongepast, maar ook diep kwetsend.” Ik keek om me heen en zag dat sommige gasten hun hoofd schudden.

“Om je een lesje te leren, Jason,” vervolgde Robert. “Ga ik iets over jou delen dat je misschien even beschamend vindt.” “Wat? Pap! Stop!” zei Jason, terwijl hij opstond. “Jason slaapt nog steeds met een nachtlampje. Hij zegt dat het is omdat hij graag in bed leest, maar we weten allemaal dat het is omdat hij bang is in het donker.” Lachen barstte los door de zaal.

“En laten we niet vergeten de keer dat Jason probeerde te koken voor Emily en het brandalarm afging omdat hij niet wist dat normale mensen geen metaal in de magnetron stoppen.” “Pap, stop ermee,” siste Jason. “Of de keer dat hij dronken werd na een feestje en erop stond dat hij op de vloer in mijn slaapkamer moest slapen.” Het publiek lachte harder. “Ik heb deze verhalen gedeeld, niet om je te beschamen, Jason. Maar om je te laten zien hoe het voelt. Humor ten koste van iemand anders is niet grappig, het is wreed. Je moet de gevolgen van je daden begrijpen.”

Ik glimlachte naar Robert, eindelijk voelde ik me gezien. “Emily, namens mijn zoon, bied ik mijn excuses aan. Jason heeft nog veel te leren over het zijn van een liefdevolle en respectvolle partner. Maar ik weet dat hij het beter kan doen, en ik hoop dat je hem de kans geeft om dat te bewijzen.” “Het spijt me zo, Emily,” zei Jason naast me. “Ik dacht dat ik grappig was, maar ik zie nu hoe belachelijk ik was. Geef me nog een kans.” “Goed,” zei ik. “Maar het gaat meer kosten dan alleen loze woorden om dit te herstellen.” Ik wil ons een nieuwe kans geven, maar er voelt nog steeds iets heel verkeerd.