Vader vindt tas van verdwenen dochter en weet eindelijk waar hij moet zoeken

Derek is wanhopig op zoek naar zijn dochter Amber, die een week geleden is verdwenen. De politie vindt geen aanwijzingen, maar een onverwachte ontmoeting met een dakloze persoon die Amber’s rugzak vasthoudt, opent een nieuw spoor in het onderzoek, waardoor Derek hoopt zijn dochter te vinden.

Derek liep naar het politiebureau, zijn hart zwaar van zorgen. Het was een week geleden dat zijn dochter, Amber, van huis was weggelopen en sindsdien had niemand haar gezien. De politie had een zoekoperatie gestart, maar ze hadden geen aanwijzingen gevonden. Het was alsof ze in het niets was verdwenen.

Derek had de hele week geen rust kunnen vinden. Hij kon niet slapen en elk wakker moment was gevuld met angst voor zijn dochter. De politie had geprobeerd hem gerust te stellen, door te zeggen dat dit vaak gebeurde met tieners. Ze zeiden dat ze waarschijnlijk vanzelf terug zou komen. Maar Derek voelde diep in zijn hart dat er iets mis was.

Hij en Amber hadden altijd een hechte band gehad. Derek had haar alleen opgevoed nadat zijn ex-vrouw hen had verlaten toen Amber nog maar twee jaar oud was. Ze had voor een andere man gekozen en had al die jaren nooit eens gebeld om naar haar dochter te informeren. Amber was alles wat Derek had, en hij kon de gedachte haar te verliezen niet verdragen.

Derek liep het politiebureau binnen, de koude lucht sloeg tegen hem aan toen hij binnenkwam. Hij zag de agent die Amber’s zaak behandelde en liep naar hem toe. De agent keek op toen Derek naderde en glimlachte medelevend. Derek schudde de hand van de agent stevig, terwijl hij probeerde kalm over te komen. “Enig nieuws, agent?” vroeg Derek, zijn stem gespannen van de zorgen.

De agent schudde zijn hoofd zachtjes. “Derek, zodra we iets weten, informeren we je onmiddellijk.” Derek zuchtte diep. “Het is al een week en nog steeds niets.” “Ik begrijp dat het moeilijk voor je is. Daarom doet de politie alles wat mogelijk is om Amber te vinden,” antwoordde de agent, terwijl hij probeerde enige troost te bieden. Derek knikte langzaam. “Bedankt,” zei hij zachtjes, en hij draaide zich om om het politiebureau te verlaten.

Hij besloot een langere route naar huis te nemen om zijn hoofd leeg te maken. Terwijl hij liep, probeerde hij alles te begrijpen, maar zijn gedachten bleven steeds terugkeren naar Amber. Plotseling zag hij een dakloze vrouw met een heel bekende tas. Derek’s hart sloeg een slag over. Hij keek nog eens goed en besefte wat het was. Het was Amber’s rugzak! Derek benaderde de vrouw, terwijl hij probeerde kalm te blijven.

“Sorry, waar heeft u deze rugzak vandaan?” vroeg hij, met een licht trillende stem. “Dat gaat je niks aan,” snauwde de vrouw, terwijl ze de tas stevig vastklemde. “Alstublieft, ik wil u geen last bezorgen, maar dit is de rugzak van mijn vermiste dochter. Als u me zou kunnen vertellen waar u hem vandaan heeft, zou ik u zeer dankbaar zijn,” smeekte Derek.

De vrouw keek hem wantrouwig aan, maar mompelde uiteindelijk, “Gevonden op het busstation; een tienermeisje liet het achter.” Derek voelde een sprankje hoop. “Weet u waar ze heen ging?” vroeg hij gretig. “Ben ik een detective?” reageerde de vrouw geërgerd. Derek realiseerde zich dat hij niet meer informatie gratis zou krijgen. “Oké, kunt u het mij geven? Ik zal u betalen,” zei hij, terwijl hij zijn portemonnee tevoorschijn haalde en een biljet van $100 eruit haalde.

De ogen van de vrouw werden groot bij het zien van het geld. Ze rukte het biljet uit Derek’s hand en gaf hem de rugzak. Daarna haastte ze zich weg, waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat Derek zich niet bedacht en het geld terugnam. Derek ging op de dichtstbijzijnde bank zitten en opende de rugzak met trillende handen. Binnenin vond hij bijna niets — alleen een waterfles en een opgevouwen stuk papier.

Zijn hart bonkte terwijl hij het papier ontvouwde, hopend op een aanwijzing. Het was een adres met “Hostess Family” eronder geschreven. Derek haalde snel zijn telefoon tevoorschijn en voerde het adres in. Zijn ogen werden groot toen hij besefte dat het in een andere stad was, dezelfde stad waar Amber naar een concert wilde gaan met haar vriendin. Hij had haar niet laten gaan, omdat hij bang was dat het onveilig was.

Een golf van schuldgevoel overspoelde hem. Had zijn weigering haar weggejaagd? Derek wist dat hij snel moest handelen. Hij kon niet wachten tot de politie in hun eigen tempo zou bewegen. Hij besloot er meteen heen te gaan en alles zelf uit te zoeken. De rugzak stevig vasthoudend, haastte hij zich terug naar zijn auto.

Derek ging naar huis, maar ging niet eens naar binnen. Hij stapte meteen in zijn auto en reed naar het adres dat hij in de rugzak had gevonden. Terwijl hij reed, besloot hij Amber’s vriendin, Claire, te bellen om te vragen of ze toch naar het concert waren gegaan.

Claire had hem aanvankelijk verteld dat ze besloten hadden niet te gaan, maar nu moest hij de waarheid weten. Hij draaide haar nummer, zijn handen stevig om het stuur geklemd. Claire nam na een paar keer overgaan op. “Claire, heb je tegen me gelogen toen je zei dat jij en Amber niet naar het concert gingen?” vroeg Derek, terwijl hij probeerde kalm te blijven.

“Wat? Nee. Waarom zou je dat denken?” Claire’s stem klonk verward. “Ik vond Amber’s rugzak en er zat een adres in. Het is in de stad waar het concert zou plaatsvinden. Begrijp je dat Amber in gevaar kan zijn? Je moet de waarheid vertellen,” zei Derek ferm. Claire zuchtte diep. “Ik ging niet naar het concert omdat mijn ouders het niet toestonden, maar Amber zei dat ze toch zou gaan. Ze vroeg me te zweren dat ik niemand iets zou vertellen.”

“Begrijp je hoe dom dat van je was? De politie is naar Amber op zoek,” zei Derek, zijn frustratie groeiend. “Ik wilde iets zeggen toen ze na drie dagen niet terugkwam, maar toen was ik bang dat ik in de problemen zou komen omdat ik zo lang mijn mond had gehouden,” gaf Claire toe, haar stem trillend. “Maakt niet uit. Weet je waar Amber is?” vroeg Derek, hopend op enige nuttige informatie.

“Nee, ze antwoordt me ook niet. Ik heb niets van haar gehoord sinds ze vertrok,” zei Claire verdrietig. “Dank je, Claire,” zei Derek, zijn stem verzachtend. Hij hing op en concentreerde zich op de weg voor hem. Als Amber naar het concert was gegaan, zou ze nu wel terug zijn. Maar ze was nog steeds vermist, wat betekende dat er iets met haar was gebeurd. Derek’s hart bonkte terwijl hij reed, de uren gingen voorbij in een waas.

Eindelijk bereikte hij het adres uit de rugzak. Hij stapte uit de auto, liep naar de deur en klopte stevig aan. Momenten later opende een vriendelijke vrouw de deur, haar glimlach warm en welkom. “Sorry dat ik u stoor, maar is Amber hier?” vroeg Derek, zijn stem vol hoop. “Amber? Ik ken niemand met die naam,” antwoordde de vrouw, terwijl ze er verward uitzag.

“Een tienermeisje zou een week geleden bij u komen logeren,” legde Derek uit. “Oh, juist. Maar ze is nooit aangekomen,” zei de vrouw, knikkend van begrip. “U heeft haar helemaal niet gezien?” vroeg Derek, zijn hart zinkend. “Nee, sorry,” zei de vrouw, haar hoofd schuddend. “Dank u wel,” zei Derek, terwijl hij probeerde zijn teleurstelling te verbergen.

De vrouw knikte en sloot zachtjes de deur. Derek stond daar even, zich verloren voelend. Hij keerde terug naar zijn auto, de wanhoop over hem heen spoelend. Hij had het laatste spoor naar zijn dochter verloren. Na een tijdje in de auto te hebben gezeten, startte Derek eindelijk de motor en begon aan de rit naar huis. Zijn gedachten waren een wirwar van zorgen en frustratie.

Toen hij door de stad reed, zag hij plotseling iemand die hij nooit meer had verwacht te zien: zijn ex-vrouw, Amber’s moeder, zittend in een café. Derek’s hart sloeg een slag over. Zou Amber haar moeder hebben opgezocht in plaats van naar het concert te gaan? Het was een langeafstandsdenken, maar hij moest het uitzoeken. Derek parkeerde de auto en haalde diep adem, terwijl hij probeerde zijn zenuwen te bedwingen. Hij benaderde Miranda, die verrast opkeek toen hij naderde.

“Derek? Ik had je hier niet verwacht,” zei Miranda verbaasd, haar ogen wijd open. “Heeft Amber je opgezocht?” vroeg Derek, zonder omwegen. “Wat? Nee. Waarom zou ze dat doen?” Miranda keek nerveus om zich heen. “Ze is een week geleden van huis weggelopen. Sindsdien heeft ze geen contact met ons gehad en geen enkel spoor achtergelaten,” legde Derek uit, zijn stem gespannen van zorgen.

“Dat is vreselijk. Het spijt me,” zei Miranda, haar toon vlak. Derek voelde een golf van frustratie en stond op het punt weg te lopen toen hij plotseling een inhalator in Miranda’s tas zag. Het leek precies op de inhalator die Amber gebruikte. Zonder na te denken, greep Derek ernaar. Miranda probeerde hem tegen te houden, maar hij slaagde erin het te pakken.

“Waar heb je dit vandaan?” vroeg Derek, terwijl hij de inhalator omhoog hield. “Derek, ik kan het uitleggen,” stamelde Miranda, haar gezicht bleek. “Waar heb je de inhalator van mijn dochter vandaan?!” schreeuwde Derek, zijn woede kookte over. “Omdat ze hier is! Goed, je hoeft niet tegen me te schreeuwen,” bekende Miranda, haar stem scherp.

“Waarom heb je niets gezegd?” eiste Derek, zijn stem trilde van woede. “Omdat ik wist dat je ertegen zou zijn,” antwoordde Miranda, terwijl ze wegkeek. “Maak je geen zorgen, ik zou haar terug naar huis sturen zodra mijn moeder het testament zou ondertekenen. Ze zei dat ze het zou ondertekenen zodra ik een kind had. Amber is mijn enige kind, en ik ben niet van plan om er nog meer te krijgen, dus had ik haar alleen hiervoor nodig. Zodra mijn moeder het testament ondertekent, kan Amber terug naar huis. Ik ben het beu om moeder te spelen.”

“Moeder?” klonk een betraande stem achter hen. Derek en Miranda draaiden zich om en zagen Amber staan, tranen stroomden over haar gezicht. Ze had alles gehoord. “Amber, ik bedoelde het niet zo,” zei Miranda snel, terwijl ze naar haar dochter reikte. Maar Amber luisterde niet. Ze rende weg en Derek rende achter haar aan, terwijl hij de inhalator nog steeds in zijn hand hield. Paniek overspoelde hem terwijl hij haar achtervolgde, bang dat ze opnieuw zou verdwijnen.

Hij vond Amber op een bankje zitten, huilend met haar gezicht in haar handen. Derek’s hart deed pijn bij het zien daarvan. Hij benaderde haar langzaam, ging naast haar zitten en omhelsde haar zachtjes. “Amber, het spijt me zo,” fluisterde hij. “Ik had alles moeten begrijpen toen ze zei dat ik bij een ‘Hostess Family’ zou gaan wonen. Ik wist niet eens dat het zo dicht bij haar was,” snikte Amber.

“Het is niet jouw schuld,” zei Derek geruststellend. “Laten we naar huis gaan. We komen hier wel doorheen, samen.” Amber knikte, en samen liepen ze terug naar de auto. Terwijl ze reden, voelde Derek een golf van opluchting. Zijn dochter was eindelijk veilig bij hem. Het pad naar herstel zou lang zijn, maar hij wist dat ze samen sterker zouden zijn.