Patrick (45) heeft transitiespijt: ”Mijn behuizing klopt niet meer”

In Nederland, een land dat bekend staat om zijn openheid en acceptatie van diversiteit, identificeert een groot aantal mensen zich als onderdeel van de LHBTQIA+-gemeenschap. Volgens de meest recente cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) zijn er momenteel ongeveer 2,7 miljoen Nederlanders die zich rekenen tot deze gemeenschap. Binnen deze brede groep is er echter een subgroep die minder vaak wordt besproken, namelijk mensen die na een gendertransitie spijt ervaren van hun beslissing en worstelen met hun identiteit. Omroep PowNed heeft dit gevoelige onderwerp aangekaart door drie mensen te volgen die te maken hebben met transitiespijt.

Transitiespijt: een complexe ervaring van identiteit en terugkeer

Transitiespijt, zoals de naam suggereert, verwijst naar mensen die hun geboortegeslacht hebben ingeruild voor een ander geslacht, maar die later spijt hebben gekregen van deze ingrijpende verandering. Hoewel transities voor velen een cruciale stap zijn in het vinden van hun ware identiteit, zijn er ook mensen die zich na hun transitie niet op hun gemak voelen in hun nieuwe lichaam. Het proces van een transitie omvat vaak hormonale behandelingen, geslachtsoperaties en een sociaal-maatschappelijke verandering. Voor sommige mensen voelt deze verandering echter niet als een oplossing, maar juist als een nieuwe vorm van gevangenis.

PowNed heeft in hun documentaire drie mensen met transitiespijt gevolgd: Lucy (28), Ritchie (37) en Patrick (45). Hun verhalen zijn divers, maar hebben één gemeenschappelijk punt: zij zijn niet gelukkig geworden van hun transitie en verlangen nu naar een andere uitkomst.

Het verhaal van Lucy

Lucy, een 28-jarige vrouw, vertelt openhartig over haar ervaring met spijt na haar transitie. Op zestienjarige leeftijd besloot ze haar geboortegeslacht als vrouw te verlaten en als man verder te leven. Op zo’n jonge leeftijd was ze ervan overtuigd dat deze verandering haar het geluk zou brengen waar ze naar verlangde. Lucy onderging de hormonale behandelingen en de nodige geslachtsoperaties om haar lichaam in lijn te brengen met haar mannelijke identiteit. Jaren later kwam ze er echter achter dat deze keuze haar niet het geluk had gebracht waar ze op had gehoopt.

Lucy voelde zich na haar transitie nog steeds ongemakkelijk in haar lichaam, maar nu op een heel andere manier. Ze realiseerde zich dat ze zich eigenlijk nooit thuis had gevoeld in haar nieuwe identiteit als man. Twee jaar geleden nam ze een moedige beslissing: ze besloot om weer terug te keren naar haar geboortegeslacht als vrouw. Het proces van detransitie is niet eenvoudig, zowel fysiek als emotioneel, maar voor Lucy was het de enige manier om zich weer meer zichzelf te voelen.

Ze vertelt met spijt over haar keuzes: “Ja, had ik nog maar één eierstok. Had ik nog maar één ei.” Deze krachtige uitspraak laat zien hoe diep haar spijt is en hoezeer ze verlangt naar wat verloren is gegaan. Lucy’s verhaal benadrukt de complexiteit van genderdysforie en de moeilijkheden van het maken van zulke grote, levensveranderende beslissingen op jonge leeftijd.

Patrick’s tragische verhaal

Patrick, een 45-jarige man, bewandelde de omgekeerde weg van Lucy. Hij besloot jaren geleden om als vrouw verder te gaan en nam de naam Patricia aan. Ook hij onderging een volledige transitie, in de hoop dat dit hem het gevoel van innerlijke rust en geluk zou geven. Helaas was dit niet het geval.

In de documentaire spreekt Patrick openlijk over de gevoelens van gevangenis die hij ervoer na zijn transitie. “Mijn behuizing klopt niet meer. Ik wou dat ik een cocon was waar ik zo uit kon kruipen.” Deze uitspraak weerspiegelt de diepe pijn en verwarring die Patrick voelde. Hij beschreef zijn leven als een gevangenis waarvan de sleutel was weggegooid, en hij had het gevoel dat hij nooit meer terug kon naar wie hij vroeger was.

Patrick’s verhaal eindigt tragisch, want hij overleed op 46-jarige leeftijd. Zijn dood werpt een schaduw over het complexe proces van gendertransitie en laat zien dat de worstelingen van mensen met transitiespijt zeer serieus genomen moeten worden. Zijn nabestaanden zijn in diepe rouw, en vanzelfsprekend wensen we hen veel sterkte met dit zware verlies.

Transitiespijt: een onderbelicht aspect van gendertransitie

Hoewel de verhalen van Lucy en Patrick aangrijpend zijn, vormen zij slechts een klein deel van een grotere groep mensen die spijt hebben van hun transitie. De realiteit is dat genderdysforie een diepgaand en complex probleem is, dat van persoon tot persoon verschilt. Voor velen is een gendertransitie een positieve en bevrijdende ervaring, maar voor anderen kan het een stap zijn die niet het verwachte geluk brengt.

In Nederland, en in veel andere landen, wordt gendertransitie steeds meer geaccepteerd en gefaciliteerd door de gezondheidszorg. Er zijn talloze verhalen van mensen die na hun transitie eindelijk het gevoel hebben zichzelf te zijn. Toch blijft transitiespijt een gevoelig onderwerp, en het is belangrijk om ook ruimte te geven aan deze ervaringen.

De medische wereld erkent dat niet elke transitie succesvol is in het vervullen van de diepgewortelde behoeften van mensen met genderdysforie. Psychologische begeleiding voor, tijdens en na een transitie is cruciaal om ervoor te zorgen dat mensen goed geïnformeerde beslissingen kunnen nemen over hun lichaam en hun leven. Daarnaast moeten de ervaringen van mensen met transitiespijt serieus genomen worden, zonder dat dit afdoet aan de positieve ervaringen van anderen in de LHBTQIA+-gemeenschap.

Conclusie

De documentaire van PowNed werpt licht op een belangrijk maar vaak onderbelicht aspect van gendertransities: transitiespijt. De verhalen van Lucy, Ritchie en Patrick laten zien dat gendertransities niet voor iedereen de oplossing zijn die ze hadden gehoopt. Terwijl veel mensen verlichting vinden in hun nieuwe identiteit na een transitie, worstelen anderen met gevoelens van spijt en vervreemding van hun eigen lichaam.

Transitiespijt is een complexe en emotionele ervaring die niet altijd gemakkelijk te begrijpen is voor buitenstaanders. Toch is het belangrijk om te erkennen dat deze gevoelens bestaan en dat mensen die hiermee te maken krijgen de steun en begeleiding moeten krijgen die ze nodig hebben. Door aandacht te besteden aan zowel de positieve als de negatieve ervaringen van mensen die een transitie ondergaan, kan er een meer genuanceerd en begripvol gesprek ontstaan over genderdysforie en de impact van transities.