Zoraya (28) heeft besloten om een deadline te stellen, het leven valt haar te zwaar.

Vanaf haar achttiende heeft Zoraya Ter Beek contact gehad met de GGD.

Na talloze therapieën en medicatie heeft ze geconcludeerd dat het voor haar niet mogelijk is om op een bevredigende manier te leven. Daarom heeft ze besloten om een euthanasiëtraject te starten.

Tot haar grote teleurstelling bevindt ze zich op een wachtlijst met een wachttijd van maar liefst 2,5 jaar.

Voor Zoraya is het behouden van haar eigenwaarde van het grootste belang. Ze deelde met RTL Nieuws dat ze er alles aan heeft gedaan om haar situatie te verbeteren.

“Eigenlijk wil ik niet vertrekken, maar het leven is voor mij ondraaglijk geworden. Dan moet je kiezen tussen een lang leven met lijden of waardig afscheid nemen.”

Haar verleden op school werd getekend door ernstige pesterijen, wat haar depressief maakte. “Als volwassene draag je dat nog steeds met je mee.”

Hoewel de GGZ en therapie haar hebben geholpen om hiermee om te gaan, bleef ze suïcidale gedachten houden. “Therapie kan bepaalde dingen wel helpen begrijpen, maar het is geen wondermiddel. Dus ja.”

Op haar 28e heeft Zoraya geen fysieke gezondheidsproblemen, maar ze verlangt eenvoudigweg naar het beëindigen van haar leven vanwege haar ondraaglijke psychische lijden.

Toen haar eigen huisarts en psychiater weigerden betrokken te zijn bij haar euthanasietraject vanwege de complexiteit ervan, zocht ze contact met het Expertisecentrum Euthanasie. Zoraya begrijpt hun standpunt en zegt: “Het zijn ook gewoon mensen, he.”

Maar het blijkt niet eenvoudig om uit het leven te stappen, zoals Zoraya zelf heeft ervaren. De wachttijd varieert afhankelijk van de diagnose en de regio waar iemand woont.

Zoraya was zich bewust van de vermelde wachttijd online, maar na twee jaar had ze nog steeds geen bericht ontvangen.

Toen ze telefonisch contact opnam, vertelden ze haar dat ze nog minstens twee tot zes maanden extra moest wachten. Ondanks dit bleef ze doorgaan met haar dagelijkse bezigheden, zoals boodschappen doen en naar de sportschool gaan. “Het leven gaat gewoon door, het kan niet op pauze worden gezet,” zegt ze.

Toch is de lange wachttijd moeilijk, vooral vanwege de voortdurende onzekerheid. “Het is 2,5 jaar van je afvragen waar je het allemaal voor doet. Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt om vol te houden.”

Bovendien voldoet Zoraya niet aan de zes wettelijke criteria voor euthanasie bij psychisch lijden, wat betekent dat ze waarschijnlijk een afwijzing kan verwachten. Ze geeft echter aan dat als dit gebeurt, ze het waarschijnlijk zelf zal proberen.

Ze heeft nooit getwijfeld om door te zetten, ondanks de bezorgdheid van haar omgeving dat ze het misschien niet zou volhouden.

In die 2,5 jaar moest ze hen regelmatig geruststellen dat ze geen impulsieve beslissing zou nemen en geduldig zou wachten op het traject.

Inmiddels heeft Zoraya het eerste gesprek gehad en voelt ze zich weer gelukkig, hoewel dit samenvalt met het overlijden van een vriendin door euthanasie.

Ze moet echter nog tal van gesprekken voeren die zes tot twaalf maanden kunnen duren, en daarna wordt haar leven binnen zes weken beëindigd.

Tot die tijd probeert ze te genieten van de momenten die ze heeft. “Ik vind het leuk om koffie te drinken met mijn vriend en bezoek te krijgen van vrienden.”

Ze kan nog lachen en plezier hebben met anderen. Hoewel ze haar favoriete datum om naar het hiernamaals te gaan niet deelt, is één ding zeker: ze wil Kerstmis nog vieren omdat ze er dol op is.