’Mijn man verzamelt lege blikjes; ik schaam me dood’

In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen lezeressen anoniem hun geheimen. Deze week vertelt een lezeres dat ze helemaal klaar is met haar man, die als een dakloze blikjes uit prullenbakken haalt voor het statiegeld.

Sinds de invoering van de statiegeldregeling op blikjes, heeft mijn man een nieuwe hobby. Elke dag, als hij de honden uitlaat in het park, keert hij terug met een zak vol blikjes, die hij vervolgens in mijn schone gang achterlaat.

“Liggen die dan gewoon op de grond?” vroeg ik aanvankelijk nog naïef, ergens ook wel trots dat mijn man meewerkt aan een schonere leefomgeving.

“Soms,” mompelde hij, “maar ik haal ze ook gewoon uit de prullenbakken… weet je wel hoeveel geld dat oplevert?”

Harry de dakloze
Onlangs waren we op een nazomerfestival waar mijn man na een avondje met vrienden met zijn capuchonvest vol blikjes naar huis liep.

“Jullie zitten toch niet zo krap bij kas?” vroeg mijn beste vriendin, die dit zag. Haar vriend maakte er een grapje van en zei dat hij zo bij de afvalinzameling kon solliciteren.

Ik schaamde me dood voor mijn man. Natuurlijk hebben we dat geld niet nodig. Ik ben gewoon getrouwd met Harry de dakloze, die denkt dat hij op deze manier een zakcentje kan bijverdienen.

“Die trui had je gewoon kunnen betalen van mijn blikjes,” zei hij triomfantelijk toen ik laatst een dure merksweater kocht.

Hij rekende me even haarfijn voor hoeveel zijn nieuwe hobby hem al had opgeleverd: bijna 150 euro.

Dat zijn dus zo’n duizend blikjes die mijn man uit prullenbakken en van vieze bankjes heeft gevist.

Ik zie hem ’s ochtends al lopen met zijn oude trainingsbroek, versleten sneakers en ongeschoren baardje.

Zou iemand ooit hebben gedacht: “Goh, geef die arme zwerver een tientje, dan kan hij daar een lekker broodje kopen en hoeft hij niet meer tussen het afval te graaien?”

Verzamelwoede
Ik heb hem verteld dat zijn verzameling ons huis niet meer binnenkomt. Ik wil die lekkende, stinkende en soms zelfs plakkende troep niet in onze gang.

Sindsdien dacht ik dat hij zijn verzamelwoede had opgegeven en deze bron van inkomsten aan de dakloze met de grijze baard op ons pleintje had overgedragen.

Totdat ik onlangs zijn auto leende en de achterklep opende om mijn boodschappentassen erin te zetten.

Raad eens wat ik aantrof: de hele achterbak lag vol met lege blikjes cola, bier en Red Bull. Ik heb er een fleecedeken overheen gelegd: “Succes schat, vanavond bij de daklozenopvang.”

Uiteraard was dat als grapje bedoeld, want natuurlijk gooi ik hem niet het huis uit vanwege een paar stomme blikjes.

Maar de volgende keer dat hij thuiskomt met zijn nieuwste buit, duw ik hem met blikjes en al in de kliko!