Vrouw Bart De Wever geeft update over haar stoornis: ´Hoop dat het draaglijk wordt´

Veerle Hegge, de echtgenote van premier Bart De Wever, maakte dit jaar een ingrijpende beslissing door openlijk te praten over haar strijd met een eetstoornis. In haar boek, waarin ze haar persoonlijke ervaringen deelt, raakte ze een gevoelige snaar bij veel mensen. De impact van haar verhaal was groot, zoals blijkt uit de reacties tijdens signeersessies, waar veel mensen hun eigen ervaringen met haar deelden.

Het boek en de emotionele reacties van lezers

Veerle’s boek heeft niet alleen haar eigen verhaal gedeeld, maar ook een platform geboden voor anderen die met vergelijkbare problemen worstelen. Tijdens haar signeersessies merkte ze dat veel mensen een verhaal hadden dat ze wilden delen. “Bij signeersessies kwamen de meeste mensen die stonden aan te schuiven een verhaal vertellen,” vertelt Veerle in Het Laatste Nieuws. Deze gesprekken waren vaak emotioneel zwaar, maar ook waardevol. Ze merkt op dat het signeren van haar eigen boek anders is dan wanneer Bart De Wever signeert. “Als Bart signeert, is dat anders. Dan is het plezant. Aan mijn boek is er weinig dat plezant is.” Haar boek raakt thema’s zoals pijn, kwetsbaarheid en schaamte, die voor veel lezers herkenbaar zijn.

Een stap vooruit, maar het herstel is een lang proces

Hoewel Veerle een betere periode heeft doorgemaakt, blijft haar herstel een lang en intens proces. “Ik heb nog veel stappen te zetten,” zegt ze, en benadrukt dat herstel zelden een rechte lijn volgt. “Een herstelproces duurt gemiddeld zeven jaar, dus we zien wel.” Dit getuigt van een realistische kijk op haar situatie. Het proces vraagt tijd, geduld en professionele begeleiding, maar vooral veel zelfzorg. Veerle is voorzichtig hoopvol over de vooruitgang die ze heeft geboekt, maar is zich ervan bewust dat het herstel nog niet volledig is.

Van een beschermde omgeving naar zelfverantwoordelijkheid

Veerle werd zes maanden opgenomen in een beschermde omgeving waar ze intensieve begeleiding kreeg. Die periode gaf haar de nodige rust en structuur, maar de echte uitdaging begon pas daarna, toen ze zelf verantwoordelijk werd voor haar herstel. Ze probeert haar herstel stap voor stap aan te pakken, zonder zich al te veel te richten op lange termijn doelen. “Mijn enige doel is om te doen wat mij het meest rust geeft,” aldus Veerle.

Terugval, maar ook significante vooruitgang

Hoewel Veerle hoopte na haar opname braakvrij te blijven, erkent ze dat er soms terugvallen zijn. “Ik zou graag terug braakvrij zijn, zoals na de opname, maar dat lukt nog niet.” Toch maakt ze duidelijk hoeveel vooruitgang ze heeft geboekt. “Het verschil met 2024 is immens. Toen ging het nog over verschillende keren per dag, nu over één keer in de week. Of zelfs in de twee weken. Het hangt ervan af hoe druk het is.” Deze vooruitgang is een belangrijke stap in haar herstelproces.

Leren leven met een kwetsbaarheid

Veerle maakt zich geen illusies over een snelle of gemakkelijke oplossing voor haar eetstoornis. Ze accepteert dat haar eetstoornis mogelijk altijd een deel van haar leven zal uitmaken, maar hoopt dat het steeds draaglijker zal worden. “Ik zal misschien blijvend met mijn eetstoornis moeten dealen. Ik hoop alleen dat het steeds draaglijker wordt.” Door openlijk te spreken over haar strijd doorbreekt ze het taboe rondom eetstoornissen en mentale gezondheid. Haar verhaal laat zien dat herstel mogelijk is, maar dat het tijd, geduld en mildheid voor jezelf vereist.

Met haar openheid geeft Veerle Hegge anderen de ruimte om ook over hun eigen uitdagingen te praten. Haar verhaal biedt hoop, maar ook een realistische kijk op het herstelproces van een eetstoornis. Het is een proces van vallen en opstaan, maar vooral van leren omgaan met kwetsbaarheden en het tonen van zelfcompassie.