Zieke Katerine Avgoustakis: “Het gaat niet goed met mij”
Katerine Avgoustakis breekt de stilte: “Mensen zien mijn glimlach, maar niet de pijn erachter”
Zangeres Katerine Avgoustakis, bekend van haar overwinning in Star Academy en hits als Here Come All the Boys, heeft op Instagram een bijzonder eerlijk bericht gedeeld. De artieste, die vaak met een glimlach op het podium staat, laat zien dat er achter die glimlach een heel ander verhaal schuilgaat — een verhaal van chronische pijn, doorzettingsvermogen en innerlijke kracht.
Met haar openhartige woorden doorbreekt Katerine een taboe waar veel mensen met een onzichtbare ziekte mee worstelen: de kloof tussen wat anderen zien en wat ze werkelijk doormaken.
“Sociale media tonen alleen de zonnige kant”
In haar bericht schrijft Katerine dat ze zich steeds vaker bewust is van het beeld dat ze online deelt. Net als velen gebruikt ze sociale media om de vrolijke momenten vast te leggen — optredens, vakanties, muziekprojecten en blije foto’s.
“Ik post de leuke beelden, de momenten die licht brengen,” schrijft ze. “Omdat muziek mij energie geeft, omdat ik het nodig heb om dat positieve te tonen. Maar dat is niet het hele verhaal.”
De zangeres benadrukt dat er achter de zorgvuldig gekozen beelden een andere realiteit schuilt: één die ze zelden deelt, maar die haar dagelijks leven diep beïnvloedt.
Een onzichtbare strijd
Katerine leeft al jarenlang met de ziekte van Bechterew, een chronische ontstekingsziekte die vooral de wervelkolom aantast. De aandoening kan leiden tot pijn, stijfheid en vermoeidheid — klachten die niet zichtbaar zijn voor de buitenwereld, maar die het dagelijks functioneren ingrijpend beïnvloeden.
“Aan de buitenkant zie je misschien niets,” schrijft Katerine. “Maar binnenin is er constant pijn. Mensen begrijpen het vaak niet, omdat ze het niet kunnen zien. En dus trek ik een masker op. Ik wil niemand tot last zijn.”
Die woorden raken een gevoelige snaar bij velen. Chronische ziektes die “onzichtbaar” zijn — zoals Bechterew, fibromyalgie of chronische vermoeidheid — worden vaak onderschat. Mensen krijgen goedbedoelde opmerkingen als “je ziet er toch goed uit?” of “je moet gewoon wat meer rust nemen”, terwijl hun lichaam dag en nacht tegenwerkt.
Geen pijnvrije dagen meer
In haar bericht schrijft Katerine openlijk over de constante aanwezigheid van pijn. Ze zegt zich niet meer te kunnen herinneren wanneer ze voor het laatst een volledig pijnvrije dag heeft gehad.
“Op dit moment gaat het eerlijk gezegd niet zo heel goed met mij,” bekent ze. “Elke dag is er pijn. Soms is het draaglijk, soms minder. Maar het is er altijd.”
Die eerlijkheid is zeldzaam op sociale media, waar het vaak draait om glimlachen, succes en optimisme. Katerine wil dat beeld doorbreken. Niet om medelijden te wekken, maar om bewustzijn te creëren.
“Ik wil niet klagen,” schrijft ze. “Maar ik wil wél eerlijk zijn. Want er zijn zoveel mensen zoals ik — mensen die elke dag proberen te functioneren terwijl hun lichaam protesteert.”
Muziek als houvast
Ondanks alles blijft muziek haar grootste krachtbron. Optreden, zingen en creëren geven haar energie en een gevoel van vrijheid.
“Muziek is mijn medicijn,” zegt ze. “Zingen laat me even vergeten dat ik pijn heb. Op het podium voel ik me levend, zelfs als mijn lichaam protesteert.”
Fans herkennen dat gevoel. Onder haar bericht stromen honderden reacties binnen van mensen die haar bedanken voor haar eerlijkheid. “Je bent een inspiratie,” schrijft iemand. “Ik heb ook een chronische ziekte en herken elk woord.”
De steunbetuigingen tonen hoeveel mensen kracht putten uit Katerines openheid. In een wereld waar sociale media vaak enkel de schijn ophouden, is haar kwetsbare bericht een verademing.
De ziekte van Bechterew: een stille tegenstander
De ziekte van Bechterew (ook bekend als spondylitis ankylopoetica) is een auto-immuunaandoening waarbij het afweersysteem ontstekingen veroorzaakt in de gewrichten van de wervelkolom.
De ziekte ontwikkelt zich geleidelijk en is niet te genezen, maar met medicijnen en fysiotherapie kunnen de klachten worden verlicht. Toch blijft het een voortdurende strijd, waarbij patiënten hun energie zorgvuldig moeten verdelen.
Voor Katerine betekent het dat ze haar dagen anders moet indelen dan vroeger.
“Soms moet ik plannen afzeggen omdat mijn lichaam het niet toelaat,” vertelt ze. “Dat is frustrerend, want ik wil geen mensen teleurstellen. Maar ik leer nu om beter naar mijn lichaam te luisteren.”
Een masker van kracht
In haar bericht gebruikt Katerine het woord “masker” meerdere keren. Ze bedoelt daarmee de glimlach die ze opzet om anderen gerust te stellen.
“Ik heb geleerd om te lachen, ook als ik pijn heb. Niet omdat ik wil liegen, maar omdat ik niemand wil belasten,” schrijft ze.
Toch beseft ze dat dat masker ook uitputtend kan zijn. “Het kost energie om te doen alsof alles goed gaat. Soms wil ik gewoon kunnen zeggen: vandaag gaat het niet.”
Haar volgers prijzen haar eerlijkheid en moed. Velen schrijven dat haar woorden hen helpen om zelf ook opener te zijn over hun beperkingen.
Leren leven met grenzen
De zangeres vertelt dat ze lang moeite had om haar grenzen te accepteren. Ze wilde doorgaan, optreden, reizen en presteren zoals vroeger. Maar de ziekte dwong haar om anders te leren kijken.
“Ik heb geleerd dat het oké is om niet alles te kunnen,” zegt ze. “Rust nemen is geen zwakte. Het is een vorm van zelfzorg.”
Die boodschap past bij de toon van haar bericht: realistisch, maar hoopvol. Ze weigert zich te laten definiëren door haar ziekte, al bepaalt die wel haar dagelijks ritme.
“Ik leef met pijn, maar ik bén niet mijn pijn,” schrijft ze. “Ik ben nog steeds Katerine — zangeres, vriendin, mens. En ik probeer elke dag het beste van mezelf te geven.”
De kracht van eerlijkheid
Met haar openhartige post wil Katerine anderen aansporen om milder te zijn — voor zichzelf én voor anderen.
“We weten nooit wat iemand doormaakt,” schrijft ze. “We zien alleen wat mensen willen laten zien. Dus laten we liever zijn, begripvoller.”
Dat eenvoudige, maar krachtige inzicht maakt haar boodschap universeel. Iedereen draagt iets onzichtbaars met zich mee — pijn, verdriet, onzekerheid — maar juist door daarover te praten, ontstaat verbinding.
Hoopvol naar de toekomst
Ondanks haar fysieke klachten blijft Katerine vooruitkijken. Ze werkt aan nieuwe muziek en gebruikt haar ervaringen als inspiratiebron. “Muziek is mijn uitlaatklep,” zegt ze. “Het helpt me te verwerken wat ik voel.”
Ze hoopt dat haar verhaal ook anderen moed geeft.
“Je bent niet alleen,” schrijft ze aan haar volgers. “Wat je ook doormaakt, blijf geloven in licht, zelfs op de donkere dagen.”
Met die woorden toont Katerine niet alleen kwetsbaarheid, maar ook veerkracht — een kracht die veel mensen in haar herkennen.
Slot: een glimlach met betekenis
Katerine Avgoustakis laat met haar bericht zien dat achter elke glimlach een verhaal schuilgaat. Ze bewijst dat moed niet altijd luid is; soms betekent het simpelweg eerlijk zijn over wat pijn doet.
Haar openheid biedt herkenning aan duizenden mensen die leven met een onzichtbare aandoening — en herinnert ons eraan dat empathie begint met luisteren, niet met oordelen.
“Mensen zien mijn glimlach, maar niet de pijn erachter,” schrijft ze. “Toch blijf ik glimlachen — niet om iets te verbergen, maar omdat ik geloof dat er altijd licht is, zelfs op moeilijke dagen.”
