Herman Brusselmans doet heftige uitspraak over Céline van Ouytsel: ´Vrouw met snor is evenveel waard´

In zijn nieuwste roman, De onverwachte geur van verse stront, haalt Herman Brusselmans weer eens uit naar de maatschappelijke norm. Een tekst die even scherp is als absurd, en waarin de auteur zijn eigen ongefilterde gedachten deelt over de wereld om hem heen. Het begint met de humor die we van hem kennen: een lichte verwijzing naar Stijn Streuvels en Ernest Claes, maar al snel neemt het verhaal een onverwachte wending, gekruid met de typerende cynische humor van de auteur zelf.

Het verhaal neemt de lezer mee door de ogen van Brusselmans, die in een boeddhistische meditatie zijn gedachten laat afdwalen naar de vragen die hij over de mensheid heeft. Waarom zijn we niet lief voor elkaar? Waarom is er zoveel haat en geweld in de wereld? Het lijkt wel alsof Brusselmans zijn eigen zoektocht naar vrede en antwoorden uitvoert, maar op zijn eigen, onmiskenbare manier.

Gegrepen door absurde situaties

In het verhaal komt een reeks aan bizarre ontmoetingen aan bod. Er is de vos die hij met een uitgestoken been een schop wil geven, de manke dompelaar die zich aandient met een verhaal over zijn zeven kinderen, en zelfs zijn eigen gesprek met een boekhouder, waarbij de verouderde medium ’telefoon’ het doelwit wordt. Door deze absurde, soms botte interacties benadrukt hij de vervreemding die hij voelt ten opzichte van de samenleving.

Wat vooral opvalt, is Brusselmans’ unieke manier van storytelling. Hij laat de absurde situaties de ruimte om een onverwachte diepgang te krijgen. Hij lijkt kritiek te leveren op alles en iedereen, maar altijd met een knipoog. Hij beantwoordt vragen die je misschien zelf niet eens had gesteld, en geeft antwoorden die je nooit had verwacht.

De herkenbare zoektocht naar betekenis

“Een homoseksuele kluchtzanger is toch evenveel waard als een macho basgitarist?” Deze vraag die de auteur stelt, klinkt misschien vreemd, maar voor Brusselmans is het een uitnodiging om verder te denken over de waarde van mensen en hoe we die waarderen. Hij gaat in op de oppervlakkigheid van sociale waardering en de ongelijkheid die we vaak onbewust in stand houden.

Tegelijkertijd maakt hij ruimte voor zijn eigen onverschilligheid en absurde humor. Hij laat het idee van betekenisloosheid vrij in de lucht hangen en stelt voor om te lachen, te praten, en vooral: niet alles zo serieus te nemen. In een wereld waarin alles soms overboord lijkt te slaan, is Brusselmans’ manier van denken dan misschien wel het meest verfrissende.

Liefde, haat, en de ironie van het leven

Ondanks zijn sarcasme en scherpe tong blijkt in het laatste deel van de roman een ander aspect van Brusselmans: de liefde voor zijn gezin. Terwijl hij zijn dagelijkse leven beschrijft, de tijd met zijn vriendin en zoontje, blijkt dat zelfs hij, met al zijn cynisme en absurditeit, niet immuun is voor de waarde van echte liefde en verbondenheid.

Zijn commentaar op de telefoon is slechts een excuus om niet te hoeven omgaan met de “veranderende wereld”, maar de afsluiting van het verhaal herinnert de lezer aan het belang van die kleine dingen die het leven kleur geven.

Brusselmans eindigt de roman met een duidelijke boodschap: in de chaos van het leven, tussen alle absurde gebeurtenissen en de onmogelijkheid om alles te begrijpen, blijft er altijd ruimte voor liefde, familie en de momenten van rust die we zelf creëren.