algemeen
Martin Heylen heeft zorgwekkend slecht nieuws voor zijn fans
Martin Heylen neemt afstand van televisie: “Ik ben tv-moe, het is tijd om opnieuw op te laden”
Jarenlang was Martin Heylen een van de meest markante gezichten van de Vlaamse televisie. Met zijn warme stem, nieuwsgierige blik en oprechte interesse in mensen bracht hij tal van bijzondere verhalen naar de huiskamers. Van ‘Man bijt hond’ tot ‘God en klein Pierke’ en het veelgeprezen ‘Heylen en de Herkomst’ — Heylen drukte als programmamaker een onmiskenbare stempel op de VRT.
Toch lijkt aan dat hoofdstuk nu een voorlopig einde te zijn gekomen. In een openhartig interview met HUMO vertelt de intussen 66-jarige televisiemaker dat hij bewust kiest voor een pauze. En misschien zelfs voor altijd.
Terugblikken op 40 jaar televisie
Vorig jaar was Heylen nog te zien in het programma ‘40 jaar Reilen en Heylen’, waarin hij terugblikte op vier decennia televisiewerk. Het was een eerbetoon aan zijn indrukwekkende carrière, maar voor hem ook een moment van reflectie. Sinds die uitzending is het opvallend stil gebleven rond de presentator.
Die stilte blijkt niet toevallig te zijn. “Ik heb tegen de mensen van de VRT en van productiehuis Woestijnvis gezegd: ik ben toe aan herbronning,” vertelt Heylen aan HUMO. “Ik ben tv-moe.”
Een bewuste keuze voor rust
Voor Heylen voelt de beslissing om zich terug te trekken als een logische stap. Hij merkt dat het werken in televisie — hoe boeiend ook — hem steeds meer uitputte. Het voortdurend analyseren, plannen, draaien en monteren liet weinig ruimte voor spontaniteit of rust.
“Ik ben altijd iemand geweest die met een analytische bril naar de wereld keek. Dat is boeiend, maar op den duur ook vermoeiend. Je staat voortdurend ‘aan’,” legt hij uit.
Daar komt bij dat Heylen eigenlijk al sinds zijn zestiende onafgebroken aan het werk is. “Altijd doorgaan, nooit echt stilgestaan. Nu wil ik onderzoeken of er nog andere manieren van leven zijn, buiten de camera en de montagekamer.”
Inspiratie komt niet onder druk
Zijn beslissing betekent niet dat Heylen nooit meer terugkeert op het scherm. Maar hij wil in elk geval afstand nemen van de druk om voortdurend nieuwe ideeën te produceren. “Ik wil me voeden met indrukken,” zegt hij. “Dingen doen die ik nog nooit heb gedaan. Niet met het doel om er televisie van te maken, maar om mezelf te herontdekken.”
Hij vergelijkt inspiratie met geluk: “Je vindt het niet door er hongerig achteraan te lopen. Soms komt het pas als je stopt met zoeken.”
Een lichaam dat signalen gaf
Dat de pauze broodnodig is, werd hem vorig jaar ook op lichamelijk vlak pijnlijk duidelijk. Heylen kreeg te maken met hartritmestoornissen, veroorzaakt door stress en oververmoeidheid. “Mijn lichaam trok aan de noodrem,” zegt hij. “Ik voelde: dit kan zo niet verder.”
Gelukkig gaat het inmiddels alweer beter met hem. Dankzij medicatie is zijn gezondheid nu stabiel en heeft hij opnieuw energie voor andere dingen — zonder het voortdurende gevoel te moeten presteren of afleveringen te moeten inleveren.
Tijd voor het echte leven
Wat de toekomst brengt, weet Heylen niet precies. En dat vindt hij net het mooie eraan. Geen draaiboek, geen productietabellen, geen druk van deadlines. “Een lege agenda is ook vrijheid.”
In de komende tijd wil hij zich laten leiden door nieuwsgierigheid en levenslust. “Ik wil het leven opnieuw proeven,” zegt hij met overtuiging. “Reizen, lezen, mensen ontmoeten — maar zonder opnameploeg erbij. Gewoon als mens.”
Een televisiemaker die generaties raakte
Martin Heylen maakte zijn debuut op de Vlaamse televisie eind jaren tachtig, maar zijn grote doorbraak kwam er met het onconventionele ‘Man bijt hond’ op Canvas. Daarin gaf hij gewone mensen een podium, vaak met een knipoog, maar altijd met respect.
Later volgden intiemere projecten, zoals ‘God en klein Pierke’, waarin hij op zoek ging naar het geloof in Vlaanderen, en ‘Heylen en de Herkomst’, waarin hij afstammingsverhalen van bekende Vlamingen ontrafelde.
Zijn stijl was altijd herkenbaar: menselijk, nieuwsgierig en nooit veroordelend. Heylen luisterde meer dan hij praatte, en dat leverde televisie op die bleef hangen.
Dankbaarheid van kijkers
Op sociale media en in kijkersreacties klinkt er vooral begrip en dankbaarheid. Veel mensen spreken hun respect uit voor de manier waarop Heylen door de jaren heen met zachtheid en diepgang televisie maakte.
“Geen schreeuwerigheid, geen show, maar echte verhalen,” schrijft een fan op X. “Martin Heylen is van een zeldzaam soort tv-maker dat we vandaag missen.”
Anderen hopen stiekem op een terugkeer. “Hopelijk komt hij ooit terug met iets klein en puur,” klinkt het. “Maar vooral: laat hem rust nemen, dat heeft hij dubbel en dwars verdiend.”
Tot slot: een stap terug om vooruit te kunnen
Martin Heylen sluit voorlopig het boek van televisie. Niet met een klap, maar met een bewuste, zachte beweging. Hij laat zich niet leiden door angst om vergeten te worden of de drang om relevant te blijven.
In plaats daarvan kiest hij voor herstel, rust en openheid voor het onbekende. En misschien, ooit, keert hij terug met nieuwe inzichten — of misschien ook niet. Wat blijft, is zijn rijke nalatenschap van menselijke televisie, waarin iedereen een verhaal mocht zijn.
“Wie weet wat er nog komt. Maar eerst: leven.”
