algemeen
Zwaar aangeslagen Johan Boskamp: “Ik denk er voortdurend aan, het zit heel diep”
Johan Boskamp openhartig over ingrijpend verlies: “Het gemis blijft, elke dag opnieuw”
Voor veel mensen is Johan Boskamp vooral bekend als gepassioneerd voetbalanalist, voormalig topvoetballer en geliefde tafelgast in talkshows. Maar achter die publieke figuur schuilt ook een grootvader met een hart dat diep geraakt is door een persoonlijk verlies. In een recent interview met weekblad Privé vertelt Boskamp openhartig over het gemis van zijn kleinzoon Dennis – een verlies dat zijn leven voorgoed heeft veranderd.
Het gesprek is intens, eerlijk en raakt aan thema’s die zelden zo oprecht worden besproken in de media. Johan Boskamp toont zich van zijn meest menselijke kant.
Een klap die alles veranderde
In het interview legt Boskamp uit dat het leven voor hem in twee delen uiteenvalt: voor en na het verlies van zijn kleinzoon. Dennis was een belangrijke figuur in zijn leven, iemand met wie hij een bijzondere band had. “Door wat er met Dennis is gebeurd, is alles anders geworden,” vertelt hij.
De impact van het verlies reikte diep. Volgens Boskamp stond zijn wereld op dat moment volledig stil. “Toen mijn zoon me op die bewuste woensdagavond belde, zakte de grond onder mijn voeten vandaan,” zegt hij. “Je hoort weleens dat verdriet slijt, maar dat is bij mij niet het geval. Ik denk er elke dag aan.”
Zijn woorden zijn eenvoudig, maar intens geladen. Ze geven een inkijk in de stille strijd die veel mensen voeren nadat ze iemand missen die hen dierbaar was.
Gebroken tradities
Voor de tragische gebeurtenis was het een jaarlijkse gewoonte: met de kleinkinderen op reis. Het waren waardevolle familiemomenten waar Johan volop van genoot. Maar sinds het verlies van Dennis is daar verandering in gekomen.
“Ze vragen opa wel weer mee,” vertelt hij over zijn andere kleinkinderen. “Maar ik weet het niet. Het zal nooit meer worden zoals het was. Er zal altijd eentje ontbreken.” De pijn van die leegte is voelbaar in elke zin.
Waar de reisjes ooit een bron van blijdschap waren, is er nu een stukje terughoudendheid. “Dat zit diep, heel diep,” erkent hij. Het gemis is niet alleen voelbaar in de grote momenten, maar juist ook in de kleine, jaarlijkse tradities die plots een andere lading krijgen.
Nieuwe rust, andere invulling
In de afgelopen jaren besloot Boskamp zich ook terug te trekken uit het medialandschap, waaronder zijn vaste plek aan tafel bij het programma Vandaag Inside. Die beslissing, zo legt hij uit, heeft hem en zijn partner Lydia een ander ritme gebracht. Meer rust, minder druk, en ruimte voor nieuwe gezamenlijke momenten.
“Er is een wereld voor Lydia opengegaan,” vertelt hij. “We doen samen boodschappen, gaan er soms op uit en eten op z’n tijd ergens wat. Het zijn dingen waar we samen van kunnen genieten.”
Deze nieuwe invulling van het dagelijks leven is voor Johan waardevol. Hij vindt troost in het vertrouwde gezelschap van zijn partner, en in de gewone dingen van het leven die, na een zware periode, extra betekenis krijgen.
Een man met een groot hart
Wie Johan Boskamp alleen kent van zijn uitgesproken meningen aan de voetbaltalkshow-tafel, ziet in dit interview een andere kant van hem. Een man die geraakt is, maar ook blijft zoeken naar manieren om door te gaan. Iemand die niet bang is om zijn kwetsbaarheid te tonen – ook als dat betekent dat je moet erkennen dat sommige wonden niet helen.
Boskamp heeft nooit veel moeite gehad met emoties tonen. Dat maakt hem geliefd bij zijn publiek. Maar deze kant van hem – die van de rouwende grootvader – laat zien hoe dicht vreugde en verdriet bij elkaar liggen in het leven van iemand die jarenlang in de spotlights stond.
Over verlies praten: taboe doorbrekend
Wat Boskamp doet in dit interview, is niet vanzelfsprekend. Praten over gemis, zeker als het gaat om jonge mensen, is voor velen nog steeds een moeilijk onderwerp. Door zijn openheid draagt Johan bij aan het doorbreken van dat taboe. Hij maakt zichtbaar wat vaak verborgen blijft.
Zijn verhaal laat zien dat ook mensen die bekend zijn, die sterk overkomen, diepe emotionele littekens kunnen dragen. En dat het delen daarvan helend kan werken – voor henzelf, maar ook voor anderen die met soortgelijk verdriet leven.
Kracht vinden in nabijheid
Hoewel de pijn nooit weg zal zijn, vindt Boskamp houvast in zijn directe omgeving. Zijn partner Lydia speelt daarin een grote rol. Samen zoeken zij een manier om het leven vorm te geven na een moeilijke periode. Het is geen groots of meeslepend pad – het zijn juist de kleine dingen, het samenzijn, die rust en steun bieden.
Daarnaast is ook de familieband belangrijk voor hem. Zijn kleinkinderen, die hem nog steeds vragen om samen op pad te gaan, herinneren hem aan het belang van verbinding. Hoe moeilijk ook, die liefde blijft een drijvende kracht.
Leven na de storm
In alle rust probeert Boskamp zijn dagen te vullen met zingeving. Hoewel het verleden altijd met hem meereist, heeft hij geleerd dat er ook ná grote schokken momenten van licht kunnen zijn. Niet in de vorm van vergetelheid, maar in de vorm van herinnering, erkenning en menselijke nabijheid.
Dat hij zich terugtrok uit het medialandschap, heeft hem ademruimte gegeven. Tijd om stil te staan, te rouwen, maar ook om opnieuw te kijken naar wat het leven nog wél kan brengen.
Een stem van ervaring en empathie
Met zijn verhaal geeft Johan Boskamp een stem aan een gevoel dat veel mensen herkennen, maar niet altijd durven uitspreken. De leegte na het verlies van een dierbare laat zich niet opvullen. Maar erover praten, er woorden aan geven, helpt.
Zijn ervaring als sportman, vader, grootvader én publiek figuur komen samen in dit eerlijke relaas. Het maakt hem niet minder sterk – integendeel. Het maakt hem menselijk, invoelbaar, en meer verbonden met zijn publiek dan ooit.
Conclusie: liefde, herinnering en menselijkheid
Johan Boskamp laat met zijn verhaal zien hoe groot de impact van gemis kan zijn – ook jaren later. Zijn openhartigheid is moedig en raakt aan iets dieps en universeels: de liefde voor je familie, het verlies van wie je liefhebt, en de zoektocht naar rust in een wereld die blijft doordraaien.
Zijn woorden zijn geen klaagzang, maar een herinnering aan wat er toe doet. Ze nodigen uit tot empathie, tot stilte, en misschien ook tot een gesprek met jezelf of een ander. Want zoals Johan zelf zegt: “Je denkt er elke dag aan.” En dat is soms precies wat liefde betekent – zelfs als iemand er fysiek niet meer is.
