Monique Westenberg neemt op afstand afscheid van dierbare vriendin tijdens verdrietige periode in New York

Voor Monique Westenberg is haar vakantie in New York overschaduwd door intens verdriet. Terwijl ze duizenden kilometers van huis was, moest ze afscheid nemen van een dierbaar persoon in haar leven. De uitvaart vond plaats in Nederland, maar Monique kon het afscheid op afstand volgen via een livestream. Op sociale media deelt ze haar emoties en dankbaarheid voor veertig jaar vriendschap.

“Afscheid van de allerliefste via livestream”

In haar Instagram Stories laat Monique op openhartige wijze weten hoe deze onverwachte gebeurtenis haar geraakt heeft. “Afscheid van de allerliefste via livestream,” schrijft ze bij een ingetogen zwart-witafbeelding. “Veel en veel te jong ben je zo onverwachts naar de andere kant gegaan.” De pijn van het verlies is voelbaar in haar woorden. Wat bedoeld was als een inspirerende reis naar de Verenigde Staten, veranderde plots in een periode van rouw op afstand.

Monique was niet fysiek aanwezig bij de uitvaart, maar slaagde er wel in om op symbolische wijze toch dichtbij te zijn. “Ik heb zondag thuis afscheid mogen nemen en je kunnen bedanken voor veertig jaar liefde en herinneringen,” vertelt ze in een emotioneel bericht. “Dankjewel dat jij in mijn leven was, lieve Karin. Ik houd van jou.”

Met deze persoonlijke woorden neemt Monique afscheid van een vriendin die al bijna haar hele leven deel uitmaakte van haar bestaan. Het verlies komt onverwacht, maar de herinneringen blijven. “Veertig jaar lang samen lachen, praten en groeien… Dat neem ik mee voor altijd,” voegt ze nog toe.

---

Liefdevol, maar eerlijk: Monique’s bericht over haar vader

Opvallend genoeg deelde Monique dit weekend ook een ander emotioneel bericht, dit keer over haar vader. Juist op Vaderdag reflecteerde ze op hun relatie. En zoals vaker bij Monique, was dat niet zonder eerlijkheid en nuance.

Op Instagram Stories postte ze een jeugdfoto van zichzelf met haar vader, vergezeld van een tekst die even liefdevol als confronterend is: “Soms kan ik je niet uitstaan,” schrijft ze. “Maar dan besef ik me dat ik als kind gekozen heb voor jou als mijn papa. En dat ook jij je onopgeloste trauma’s hebt, waardoor je bent wie je bent.”

De boodschap werd door duizenden volgers gelezen. De openheid raakte een snaar: herkenning, emotie en begrip stroomden binnen via reacties. Monique besluit haar bericht met een zekere berusting: “En ja… Dat zal niet meer veranderen op deze leeftijd.”

Het is tekenend voor de manier waarop Monique zich uit: open, reflecterend en zonder franje. Haar woorden zijn vaak recht uit het hart – of het nu over verdriet, liefde, verlies of familiebanden gaat. Ze kiest er bewust voor om niet alleen de mooie momenten te delen, maar ook de moeilijke.

---

Een periode vol emoties: vakantie, verdriet en zelfreflectie

De reis naar New York was voor Monique bedoeld als een moment van ontspanning. Samen met haar zoon André junior, of ‘Dré’ zoals hij liefkozend wordt genoemd, geniet ze zichtbaar van moeder-zoonmomenten in de bruisende stad. De skyline, musea en kleurrijke stadswijken passeren op Instagram allemaal de revue.

Maar achter de mooie plaatjes schuilt een zwaardere realiteit. De combinatie van vakantie en verlies zorgt voor een emotionele spagaat. “Je wilt genieten, maar tegelijkertijd zit je hoofd elders,” schrijft ze. De livestream van de uitvaart was een klein beetje houvast. Een digitaal venster naar het thuisfront, op het moment dat haar hart daar het meest naar verlangde.

---

Veertig jaar vriendschap

Karin – de vriendin van wie Monique nu afscheid moet nemen – was al sinds haar jeugd een vaste waarde in haar leven. “We groeiden samen op, deelden lief en leed,” schrijft ze. “Iedere herinnering aan jou is een stukje van mijn levensverhaal.” Het is duidelijk dat dit verlies Monique diep treft.

Volgens bekenden van Monique hadden de twee een hechte band. Ze deelden niet alleen herinneringen uit het verleden, maar spraken elkaar ook nog regelmatig. Dat het afscheid zo onverwacht komt, maakt het des te pijnlijker. Toch koestert Monique de laatste momenten die ze samen hadden: het thuisbezoek voor haar vertrek naar New York, het gesprek, de knuffel, het dankjewel.

---

Monique blijft zichzelf: echt, eerlijk en zonder filter

In een wereld waarin veel BN’ers ervoor kiezen om hun verdriet achter gesloten deuren te houden, blijft Monique trouw aan haar eigen stijl. Ze laat de wereld meekijken, maar doet dat op haar eigen voorwaarden. “Ik deel wat voor mij goed voelt,” heeft ze in eerdere interviews gezegd. “Soms is dat vrolijk, soms verdrietig. Maar het is altijd echt.”

Die echtheid is wat haar volgers zo waarderen. Of het nu gaat over rouw, moederliefde, twijfels of herinneringen: Monique weet haar woorden altijd menselijk en raak te maken.

---

Reacties van volgers: troost en steun

Onder de foto’s en Stories stromen de reacties binnen. “Sterkte lieve Monique,” schrijft een volger. “Wat een verlies, maar ook: wat een prachtig eerbetoon.” Anderen delen eigen ervaringen met verlies, waardoor een warme digitale kring van steun ontstaat. In tijden van verdriet lijkt de afstand tussen beroemd en ‘gewoon’ even te verdwijnen. Monique wordt benaderd als vrouw, moeder en vriendin – niet alleen als bekende Nederlander.

---

Stil staan bij het leven

Het is niet voor het eerst dat Monique stilstaat bij verlies of persoonlijke groei. In het verleden deelde ze ook haar gevoelens rondom het einde van haar relatie met André Hazes, haar proces als alleenstaande moeder en de uitdagingen van het bekende leven. Elke fase in haar leven brengt nieuwe inzichten – en Monique schrikt er niet voor terug die te benoemen.

Deze week bracht haar in een achtbaan van gevoelens: vreugde met haar zoon in een wereldstad, verdriet om het verlies van een vriendin, en reflectie over de band met haar vader. Maar zoals ze eerder al eens zei: “Het leven komt in golven. En ik leer elke keer weer een beetje beter zwemmen.”

---

Afscheid nemen op afstand: pijnlijk, maar waardevol

Hoewel het afscheid via een scherm nooit hetzelfde is als fysiek aanwezig zijn, is Monique dankbaar dat ze op deze manier toch kon deelnemen aan het afscheid van Karin. “Ik had gehoopt je vast te kunnen houden. Maar dat ik erbij kon zijn via beeld, betekent heel veel voor me.”

Voor Monique, en voor velen met haar, is dit een voorbeeld van hoe technologie troost kan bieden wanneer fysieke aanwezigheid niet mogelijk is. “Het was niet zoals ik het had gewenst. Maar het was genoeg om te voelen: ik was erbij.”

---

Rust, liefde en herinnering

Voor nu staat Monique stil bij het leven dat was, de liefde die blijft, en de herinneringen die haar bijblijven. Ze sluit haar bericht af met een zin die alles samenvat: “Lieve Karin, rust zacht. En blijf dichtbij. Altijd.”

Met die woorden laat ze niet alleen haar verdriet spreken, maar ook haar kracht. Monique Westenberg blijft, ondanks alles, dicht bij zichzelf. En misschien is dat wel haar grootste kracht.