Ray Verhaeghe bijna 100: “Iedereen met wie ik binding had, valt weg – maar ik klaag niet”

De meeste mensen hopen gezond oud te worden, maar weinigen bereiken de gezegende leeftijd van 100 jaar. Voor Ray Verhaeghe, al jarenlang bekend als Albert in de populaire soap Familie, is die bijzondere mijlpaal inmiddels in zicht. In maart 2026 mag de geliefde acteur honderd kaarsjes uitblazen. In een openhartig gesprek met Het Nieuwsblad blikt hij terug op een leven vol hoogtepunten, maar ook met het nodige verlies.

Ray vertelt zonder omwegen over het ouder worden, de mensen die hij onderweg moest loslaten, en de kracht die hij telkens weer vindt om verder te gaan. Zijn verhaal is er één van herinnering, nuchterheid en stille bewondering voor het leven.

Een eeuw vol verhalen

Ray Verhaeghe werd geboren in 1926, in een wereld die inmiddels nauwelijks nog te vergelijken is met de onze. De oorlog, de wederopbouw, de opkomst van televisie en zijn latere carrière in theater en op het scherm – hij heeft het allemaal meegemaakt.

Als acteur brak hij op latere leeftijd écht door bij het grote publiek, met zijn vaste rol in Familie. Zijn personage Albert werd geliefd bij jong en oud, en Ray groeide uit tot een vaste waarde op het Vlaamse scherm. Toch is hij altijd bescheiden gebleven over zijn succes.

“Dat ik dit allemaal nog mag meemaken, is een geschenk,” zegt hij. “Maar het ouder worden heeft ook een keerzijde.”

Het stille afscheid van dierbaren

In het gesprek met Het Nieuwsblad vertelt Ray openlijk over de mensen die hij door de jaren heen heeft moeten missen. “Mijn moeder werd 91 jaar. Mijn vader stierf veel vroeger, hij was pas 65. Zijn hart begaf het. Dat gebeurde net voor mijn huwelijk. Vandaag zouden dokters een stent plaatsen, maar toen kon dat nog niet.”

Het overlijden van zijn vader markeerde het begin van een lange rij afscheid. Zijn broers zijn intussen ook niet meer onder ons, net als enkele goede vrienden. Eén naam noemt hij met bijzonder veel liefde en weemoed: Marcel Peeters, de vader van zanger en presentator Bart Peeters.

“Marcel was mijn beste vriend. We hadden een diepe band. En ook hij is er niet meer,” zegt Ray met stille ernst. “Het is pijnlijk om te merken dat steeds meer mensen uit je leven verdwijnen. Iedereen met wie ik binding had, valt weg.”

Herkenning in het verdriet van anderen

Hoewel hij zelf zijn hoge leeftijd als een voorrecht ziet, is Ray niet ongevoelig voor het verdriet van anderen. Een recent nieuwsfeit greep hem dan ook onverwacht diep aan: de medische situatie van zanger Freek Rikkerink, die samen met zijn vrouw Suzan een geliefd muzikaal duo vormt.

“Wist je dat ik dagenlang gepiekerd heb over het nieuws rond Freek?” vertelt Ray. “De diagnose van uitgezaaide longkanker bij zo’n jonge man, aan het begin van een gezinsleven… Dat voelt zo onrechtvaardig. En dan besef je des te meer hoe bijzonder het is dat ik hier nog ben, in redelijke gezondheid.”

Voor Ray is het verdriet van een ander geen ver-van-mijn-bedshow. Hij leeft mee, voelt mee. “Ieder verlies, ook al is het van iemand die ik niet persoonlijk ken, herinnert me eraan dat het leven kostbaar is.”

Niet klagen, maar waarderen

Toch weigert Ray om verbitterd te worden. Ondanks het gemis blijft hij zichzelf voeden met dankbaarheid. “Het doet mij stilstaan bij de fase van mijn leven, maar ik klaag niet. Ik bén hier nog. Ik kan nog praten, denken, zelfs werken. Dat is niet vanzelfsprekend.”

In zijn eigen woorden klinkt de wijsheid van iemand die heeft geleerd om niet alles onder controle te willen houden. Hij accepteert het leven zoals het komt – met het mooie én het moeilijke.

“Ik zie het als een signaal. Elke keer dat iemand vertrekt, probeer ik nog bewuster te leven. Nog meer te genieten van het nu.”

De waarde van herinnering

Het gesprek met Ray is niet alleen een terugblik, maar ook een ode aan de herinnering. Aan de mensen die zijn pad hebben gekruist. Aan de gesprekken, de lachbuien, de gedeelde dromen. Hij spreekt niet met verdriet, maar met warmte over hen.

En dat maakt zijn verhaal zo universeel. Iedereen die ouder wordt, kent het gevoel: de wereld wordt stiller, bekender gezichten verdwijnen. Toch toont Ray dat het mogelijk is om in dat verlies ook levenslust te blijven vinden.

“Ik hou vast aan de mooie momenten,” zegt hij. “Dat helpt me om vooruit te blijven kijken. Je kan je verdriet niet negeren, maar je hoeft er ook niet in te blijven hangen.”

Een nuchtere levensvisie

Zijn nuchterheid is misschien wel zijn grootste kracht. Geen groots sentiment, geen dramatiek. Gewoon: aanvaarden wat komt, zonder jezelf te verliezen. “Ik weet dat ik op een uitzonderlijke leeftijd ben gekomen. En ja, dat betekent dat ik veel ben kwijtgeraakt. Maar ik zie het als een deel van het leven.”

Hij lacht zelfs als hij vertelt hoe zijn omgeving steeds vaker bezorgd is. “Mensen zeggen weleens: ‘Ray, ga je nu echt nog spelen in Familie?’ En dan zeg ik: ‘Waarom niet?’ Zolang ik kan en mag, doe ik het.”

Toekomst zonder haast

Voor Ray is er geen bucketlist meer. Geen grote plannen. Wat hij wil, is simpel: rustig verder leven, zolang het leven hem toestaat. “Ik hoef niet meer alles te beleven. De grote avonturen heb ik gehad. Wat telt, is rust, verbondenheid, en af en toe een goed gesprek.”

Of hij zijn 100e verjaardag groots zal vieren? Dat weet hij nog niet. “Misschien met een etentje, of gewoon een dag met mijn naasten. Ik hoef geen feest. Ik heb genoeg herinneringen om op te teren.”