Sarah Puttemans openhartig over haar strijd met migraine: “Het beïnvloedt mijn hele leven”

Sarah Puttemans, de vriendin van Viktor Verhulst, spreekt in een interview met NINA openhartig over een onderwerp dat vaak onzichtbaar blijft voor de buitenwereld: haar jarenlange strijd met migraine. Sinds haar zeventiende wordt haar leven beheerst door deze intense hoofdpijn, die veel verder gaat dan een gewone pijnscheut in het hoofd. Het is een verhaal dat veel mensen niet kennen, maar dat voor Sarah haar dagelijkse realiteit is.

Migraine: veel meer dan een gewone hoofdpijn

Voor Sarah is migraine geen simpele hoofdpijn die vanzelf weer overgaat. Het heeft invloed op alles wat ze doet, van werk tot ontspanning. “Mijn grootste lastigheid is waarschijnlijk mijn migraine,” vertelt ze eerlijk. “Ik sukkel er al mee sinds mijn 17de en dat beïnvloedt eigenlijk m’n hele leven.”

Die invloed merk je aan kleine én grote dingen. Prikkels die voor anderen onschuldig lijken, zoals harde muziek of fel licht, kunnen voor haar de aanleiding zijn voor een aanval. “Ik moet opletten met prikkels en met geluid,” legt ze uit. “Dat zijn voor mij echte triggers. Ze kunnen ervoor zorgen dat ik meteen felle steken in mijn hoofd krijg.”

Feestjes zijn soms te veel

Juist daarom kan het soms lastig zijn om deel te nemen aan sociale gelegenheden. “Feestjes zijn om die reden weleens moeilijk,” geeft Sarah toe. “En alcohol ook, want dat is ook een bekende trigger.” Toch wil ze niet dat dit haar helemaal tegenhoudt. “Ik wil niet degene zijn die steeds moet zeggen dat ze hoofdpijn heeft,” zegt ze. “Want dat klinkt bijna als een uitvlucht. En voor je het weet zeggen mensen: ‘Daar heb je haar weer, met haar migraine.’”

Die opmerkingen raken haar soms, omdat ze weet dat mensen niet altijd begrijpen hoe heftig migraine kan zijn. “De meeste mensen begrijpen dat wel,” zegt ze. “Maar toch… het blijft moeilijk uit te leggen als je het zelf niet meemaakt.”

Een angstaanjagende ervaring

Twee jaar geleden kreeg Sarah te maken met een uitzonderlijk zware migraineaanval, die veel verder ging dan wat ze gewend was. “Ik was gaan lunchen met mijn mama en toen ik wat later in de auto zat, ben ik beginnen verlammen,” herinnert ze zich nog goed. “Ik kreeg vlekken voor mijn ogen, verloor mijn zicht, kon mijn voet niet meer bewegen en voelde mijn arm niet meer.”

De situatie werd snel ernstiger. “Ik heb geprobeerd te bellen naar Vik, naar mama en naar de ambulance,” vertelt ze. “Maar ze verstonden me niet. Ik kon nauwelijks nog spreken. Het was alsof mijn hele lichaam niet meer meewerkte.” Uiteindelijk werd ze naar het ziekenhuis gebracht. “Maar daar weet ik eigenlijk niks meer van,” zegt Sarah. “Ik hyperventileerde, had enorme hoofdpijn en wist niet eens mijn naam meer. Tegen de tijd dat mijn ouders er waren, was ik helemaal weg van de wereld. Ik had zoveel pijn dat ik dacht dat ik doodging.”

Geen duidelijke antwoorden

Ondanks deze beangstigende ervaring, is er nooit een sluitend antwoord gekomen op wat er precies aan de hand was. “We hebben nooit met zekerheid geweten wat er toen gebeurde,” zegt Sarah. “Het was sowieso een paniekaanval en sowieso migraine, maar er zijn te weinig onderzoeken gebeurd om dat echt goed vast te stellen.”

Dat gebrek aan antwoorden laat haar met een gevoel van onzekerheid achter. “Je wil weten wat er is gebeurd, zodat je je kan voorbereiden of kan voorkomen dat het nog eens gebeurt,” zegt ze. “Maar dat antwoord hebben we nooit gekregen.”

De angst blijft hangen

Sinds die dag is de angst voor een nieuwe, even heftige aanval nooit helemaal verdwenen. “Het is sindsdien nooit meer gebeurd, maar ik heb er wel schrik voor,” geeft Sarah toe. “Bij elke migraineaanval denk ik: ‘oei, wat als dit weer zo uit de hand loopt?’” Gelukkig heeft ze nu medicatie om de ergste symptomen te bestrijden. “Dat helpt wel,” zegt ze. “Maar het blijft toch hout vasthouden.”

Leven met migraine: een constante zoektocht

Voor Sarah is het omgaan met migraine een constante zoektocht naar wat wel en niet werkt. “Soms voelt het als balanceren op een koord,” legt ze uit. “Je probeert triggers te vermijden, maar je wil ook niet je hele leven laten bepalen door die angst.” Het vraagt veel zelfdiscipline om alert te blijven zonder dat het haar levensvreugde volledig wegneemt.

Ze probeert daarbij ook eerlijk te blijven naar haar omgeving. “Ik heb geleerd dat ik gewoon moet zeggen hoe het zit,” zegt Sarah. “Want alleen zo begrijpen mensen dat dit echt iets is waar je elke dag rekening mee moet houden.”

Begrip van Viktor

Gelukkig kan Sarah altijd rekenen op begrip van haar vriend Viktor. “Hij weet hoe zwaar het kan zijn,” zegt ze. “Hij is er altijd voor me, ook als ik moet afzeggen of als ik weer even niet kan. Dat maakt een groot verschil.” Dat onvoorwaardelijke begrip is voor haar een enorme steun. “Ik voel me daardoor minder schuldig als ik een keer niet mee kan,” zegt ze. “Dat geeft me rust.”

Een taboe doorbreken

Met haar verhaal in NINA wil Sarah ook iets bijdragen aan het doorbreken van het taboe rond migraine. “Veel mensen denken nog steeds dat migraine gewoon een beetje hoofdpijn is,” zegt ze. “Maar dat is het echt niet. Het kan je hele leven beïnvloeden.” Door open te praten over haar eigen ervaringen, hoopt ze anderen te laten zien dat ze niet de enige zijn. “En dat het oké is om er eerlijk over te zijn,” zegt ze. “Want hoe meer mensen erover praten, hoe meer begrip er komt.”

Blijven zoeken naar balans

Ondanks alle uitdagingen blijft Sarah proberen om een balans te vinden. “Ik wil mijn leven niet laten leiden door migraine,” zegt ze vastberaden. “Ik blijf zoeken naar manieren om ermee om te gaan, zodat ik toch kan blijven genieten van de dingen die ik belangrijk vind.”

Ze beseft dat dat niet altijd makkelijk zal zijn, maar ze weigert om op te geven. “Ik ben misschien kwetsbaarder dan sommige anderen,” zegt ze. “Maar ik laat me daardoor niet tegenhouden. Ik wil laten zien dat je ondanks alles nog steeds voluit kunt leven.”

Een boodschap van hoop

Sarah’s verhaal is een boodschap van hoop voor iedereen die worstelt met migraine of andere chronische klachten. Het laat zien dat het oké is om te erkennen dat het zwaar is – maar ook dat het mogelijk is om, stap voor stap, manieren te vinden om ermee om te gaan.

Voor Sarah is de weg nog niet afgelopen. Maar met begrip, steun en haar eigen kracht blijft ze vooruitkijken. “Dat is het enige wat je kan doen,” zegt ze. “Blijven proberen, blijven geloven. En vooral: blijven genieten van de kleine momenten.”