algemeen
Vreselijk nieuws bekendgemaakt over de zus van Tanja Dexters
Tanja Dexters en haar zus Mieke vechten samen tegen borstk*nker: “De zwaarste strijd van ons leven”
Voor voormalig Miss België en mediapersoonlijkheid Tanja Dexters is 2024 een jaar geworden dat haar leven en dat van haar familie ingrijpend heeft veranderd. Begin dit jaar kreeg haar tweelingzus Mieke de schokkende diagnose borstk*nker. Een mededeling die insloeg als een bom in hun hechte gezin.
In een openhartig interview met Het Laatste Nieuws delen Tanja en Mieke hun verhaal. Een verhaal over veerkracht, verdriet, familiebanden en hoop — in een periode die volledig in het teken staat van strijd en herstel.
“Ze schieten meteen een raket op me af”
Na de eerste onderzoeken werd al snel duidelijk dat Mieke niet alleen borstk*nker had, maar dat er ook sprake was van uitzaaiingen. De behandelend oncoloog koos daarom onmiddellijk voor een agressieve aanpak. “Ik krijg momenteel de zwaarste chemo die er bestaat,” vertelt Mieke. “Zoals de dokter zei: ‘We gaan meteen een raket op je afschieten.’ En zo voelt het ook.”
De chemotherapie laat diepe sporen na — fysiek, maar zeker ook emotioneel. Mieke beschrijft hoe zwaar het is om te moeten ondergaan wat je niet kunt controleren. “Ik voel me soms machteloos. De behandeling is heftig en intens. Maar ik weet ook dat dit nodig is om de k*nker aan te pakken.”
Een emotioneel moment tussen zussen
Een bijzonder kwetsbaar moment vond plaats toen Mieke afscheid moest nemen van haar haar. In een gebaar van vertrouwen en liefde vroeg ze haar tweelingzus Tanja om haar hoofd kaal te scheren.
“Ik wist dat het moest gebeuren,” vertelt Mieke. “Maar het bleef een opdoffer.” Tanja probeerde er een intiem en steunend moment van te maken, maar beide zussen gaven toe dat de emoties overweldigend waren.
“Veel mensen zeggen dat een kaal hoofd me goed staat, maar mentaal vind ik het erg zwaar,” vervolgt Mieke. “Ik voel me geen vrouw meer. Je uiterlijk verandert, en daarmee ook een stukje van je identiteit.”
Voor Tanja, die altijd pal achter haar zus staat, was het een ingrijpend moment. “Je wil sterk blijven voor de ander, maar als je je eigen zus zo ziet… dan breekt er iets in je.”
De stilte van het herstelproces
Mieke is op dit moment thuis, tussen de chemokuren door. Wat voor veel mensen voelt als rust of herstel, is voor haar een stille strijd. “Ik heb nu tijd om na te denken, en dat is een hel,” zegt ze eerlijk.
Ze beschrijft hoe het stilvallen van het gewone leven ruimte geeft aan angst en verdriet. “Ik heb vaak huilbuien. Ik wil gewoon dat dat vuile beest uit mijn lijf verdwijnt. Het liefst zo snel mogelijk.”
Tot nu toe heeft Mieke vier chemokuren gehad. Er staan er nog twaalf op de planning. Elke sessie is zwaar, maar elke stap is ook een stukje dichter bij herstel. “Ik hou me vast aan het idee dat dit tijdelijk is. Dat dit leidt naar iets beters.”
Een strijd die het hele gezin raakt
Voor de familie van Mieke, en in het bijzonder voor Tanja, is deze periode er een van grote betrokkenheid en continue zorgen. De band tussen de zussen is hecht, versterkt door het feit dat ze een tweeling zijn.
Tanja probeert er elke dag te zijn voor haar zus. Niet alleen praktisch, maar ook mentaal. “Het is zo moeilijk om machteloos toe te kijken,” vertelt ze. “Je wil helpen, overnemen, verzachten… maar sommige dingen kun je niet fixen. En dat doet pijn.”
Ze beschrijft hoe ook andere familieleden, vrienden en collega’s geraakt zijn door de situatie. “Het raakt iedereen. De onzekerheid is soms erger dan de z!ekte zelf. We leven tussen hoop en vrees.”
“Pietje de Dood staat op elke hoek klaar”
Mieke beschrijft haar situatie met een bittere vorm van humor die vaak voorkomt bij mensen in zware trajecten. “Pietje de Dood staat op elke hoek met zijn zeis klaar,” zegt ze. Een uitdrukking die het gevoel van constante dreiging onder woorden brengt.
Toch klinkt er ook hoop door in haar woorden. “We geloven in herstel. We geloven dat dit niet het einde is. Maar het blijft beangstigend. Elke scan, elk onderzoek, elk nieuw medicijn brengt spanning met zich mee.”
De kracht van familie en verbondenheid
Wat in dit verhaal vooral naar voren komt, is de kracht van verbondenheid. Mieke en Tanja staan niet alleen in hun strijd. Ze worden omringd door een netwerk van mensen die er zijn met woorden, gebaren, tijd en liefde.
Tanja: “Wat ik zie, is bewonderenswaardig. Mieke blijft vechten, zelfs op haar slechtste dagen. Ze is sterker dan ze zelf beseft.”
Die kracht komt ook tot uiting in kleine dingen: een briefje van een vriendin, een zelfgemaakte soep, een lach tussen de tranen. Het zijn die momenten die het verschil maken tijdens een langdurig behandeltraject.
Toekomstperspectief: hoop ondanks alles
Hoewel het pad nog lang is, blijven beide zussen geloven in een positieve afloop. Mieke weet dat het nog maanden gaat duren voordat ze deze fase achter zich kan laten, maar ze hoopt dat het einde van de tunnel in zicht komt.
“Ik heb nog twaalf chemo’s te gaan. Dat klinkt veel, en dat ís het ook. Maar ik tel af. Elke keer als ik er eentje afrond, voel ik dat ik iets achter me laat.”
Ook Tanja blijft hoopvol. “We moeten vooruit blijven kijken. Naar het moment waarop we samen weer kunnen lachen zonder zorgen. Naar de zomer waarin Mieke zich weer vrij voelt. Dat is ons doel.”
Een boodschap van bewustzijn
Met hun openhartigheid hopen de zussen ook anderen te bereiken. Mieke: “Laat je controleren. Neem je lichaam serieus. Want vroegtijdige opsporing kan levens redden.”
Tanja voegt daaraan toe: “Weet dat je er niet alleen voor staat. Er is zoveel liefde beschikbaar als je het toelaat.”
Heb jij of iemand in je omgeving te maken met
borstk*nker?
Bezoek Kanker.nl of bel
met de KWF Infolijn voor meer informatie, steun en
lotgenotencontact.
