Kees Stevens deelt vreselijk verdriet: ”Mijn basis is weg”

Kees Stevens, bekend als de steun en toeverlaat van zanger John de Bever, gaat momenteel door een extreem moeilijke periode. Onlangs verloor hij zijn geliefde oma Miep, een gebeurtenis die hem diep heeft geraakt. Het verlies laat een grote leegte achter, en Kees worstelt nog steeds om het een plek te geven. In een openhartig interview met weekblad Weekend deelt hij zijn gevoelens en spreekt hij over de zware tijd die hij doormaakt.

Worsteling met Rouw: “Wat Betekent het Eigenlijk?”

Rouwen is een moeilijk en persoonlijk proces, en Kees geeft eerlijk toe dat hij niet precies weet wat het inhoudt. “Mensen zeggen altijd: ‘Je moet rouwen’, maar ik weet niet eens wat dat betekent,” vertelt hij. “Moet je dan stil gaan zitten en stoppen met leven? Ik begrijp het niet.” Hij beschrijft rouw niet als iets dat hij bewust kan doen, maar eerder als een emotie die hem op onverwachte momenten overvalt.

Kees vertelt dat het verlies hem vaak raakt wanneer hij even alleen is, bijvoorbeeld tijdens het autorijden of als hij naar muziek luistert. “Dan zit ik in de auto en overvalt het me ineens. Dan denk ik: ‘Oh shit, het is toch wel heel vervelend.’ Het voelt zo onwerkelijk dat ze er niet meer is.” Deze momenten van verdriet komen onverwacht en maken het moeilijk om verder te gaan met het dagelijks leven.

Een Onbeschrijflijk Verlies: Het Afscheid van Oma Miep

Oma Miep, die een paar maanden geleden overleed, was een enorm belangrijke figuur in Kees’ leven. Ze had hem grootgebracht en was voor hem een bron van liefde en steun. Het verlies van zijn oma voelt voor Kees dan ook als het verlies van zijn basis, een fundament dat hij altijd heeft gehad. “Bij mijn opa en oma ben ik opgegroeid, zij hebben mij grootgebracht. Die oerliefde zal ik nooit meer krijgen van iemand,” zegt hij. Het is een liefde die niet te vervangen is en waarvan het verlies hem elke dag opnieuw pijn doet.

Het overlijden van zijn oma kwam niet lang na een ander groot verlies. Een jaar eerder overleed de vader van John de Bever, op 86-jarige leeftijd. Ook dit verlies heeft Kees diep geraakt. “Het is wel heftig dat het allemaal zo snel achter elkaar komt. Er is iets weg dat niet meer terugkomt en dat is heel zwaar.” De opeenvolging van deze verdrietige gebeurtenissen maakt het rouwproces nog zwaarder en zorgt ervoor dat hij moeite heeft om het allemaal te verwerken.

Eenzaamheid in de Rouw: “Mijn Basis is Weg”

Voor Kees voelt het verlies van zijn oma extra zwaar omdat hij zijn ouders al eerder verloor. “Er is nu niemand meer voor mij. Mijn basis is weg,” vertelt hij emotioneel. Waar veel mensen kunnen terugvallen op hun ouders, was oma Miep voor Kees die veilige haven. Zij zorgde voor hem, gaf hem liefde en was altijd aanwezig in zijn leven. Nu zij er niet meer is, voelt hij zich verloren. Het gemis van deze onvoorwaardelijke liefde weegt zwaar op hem.

Kees beschrijft de liefde van zijn grootouders als “oerliefde”, een pure en ongecompliceerde vorm van genegenheid die hij nu niet meer heeft. “Die liefde zal ik nooit meer van iemand anders krijgen,” zegt hij. “Het voelt alsof een deel van mezelf is weggevallen en ik weet niet hoe ik dat moet vervangen.” De pijn van het verlies zit diep, en het is een emotie die hij elke dag met zich meedraagt.

Troost in het Dagelijkse Leven

Ondanks het verdriet en de pijn probeert Kees door te gaan met zijn leven. Hij heeft het gevoel dat hij geen andere keuze heeft, hoe moeilijk het ook is. “Wij gaan gewoon door,” zegt hij. “Maar natuurlijk, soms als ik in de auto zit en even alleen ben of muziek draai, dan overvalt het me. Op die momenten denk ik: ‘Oh shit, het is toch wel vervelend.'”

Het dagelijkse leven biedt hem soms afleiding, maar het verlies blijft constant aanwezig. Toch probeert hij manieren te vinden om met het verdriet om te gaan. De steun van vrienden en dierbaren helpt hem enigszins om de dagen door te komen, ook al kan niemand de leegte volledig opvullen die oma Miep heeft achtergelaten. Kees beseft dat rouw een proces is dat tijd nodig heeft, maar hij vindt het moeilijk om de juiste manier te vinden om ermee om te gaan.

Verdriet dat Blijft: Het Verlies van de Vader van John de Bever

Het afgelopen jaar was al zwaar voor Kees, zelfs voordat hij zijn oma verloor. Een jaar eerder stierf de vader van John de Bever, een man die voor Kees ook belangrijk was. Hoewel hij er niet veel over praat, geeft hij toe dat ook dit verlies hem hard heeft geraakt. “Het voelt alsof er iets weg is dat nooit meer terugkomt,” zegt hij. “En dat is heel zwaar.”

De opeenvolging van deze verliezen maakt het rouwproces extra moeilijk. Het lijkt alsof Kees nauwelijks tijd heeft gehad om te herstellen van het ene verlies voordat het volgende hem trof. Hierdoor voelt het verdriet nog overweldigender, en de eenzaamheid die hij ervaart is sterker dan ooit. “Ik voel me soms zo alleen,” geeft hij eerlijk toe. “Mijn opa en oma waren mijn rotsen, en nu ben ik die kwijt.”

Herinneringen aan Oma Miep: Een Bron van Kracht

Hoewel het verlies van oma Miep ondraaglijk voelt, probeert Kees zich vast te houden aan de mooie herinneringen die hij aan haar heeft. Hij denkt vaak terug aan de momenten die ze samen deelden, de warmte die ze hem gaf, en de veiligheid die hij bij haar voelde. Deze herinneringen zijn nu zijn bron van troost, ook al maken ze het gemis soms nog pijnlijker.

“Bij mijn opa en oma ben ik opgegroeid, zij hebben mij grootgebracht,” vertelt Kees. “Het zijn de mensen die mij hebben gevormd, en die liefde die ik van hen kreeg, zal ik nooit meer van iemand anders krijgen. Dat is moeilijk om te accepteren.” Toch is hij dankbaar voor de tijd die hij met zijn grootouders heeft mogen doorbrengen en probeert hij kracht te putten uit de herinneringen aan hun liefde en zorg.

Rouw zonder Handleiding

Wat Kees duidelijk maakt in zijn gesprek, is dat er geen handleiding bestaat voor rouw. Iedereen ervaart het op zijn eigen manier, en er is geen ‘juiste’ manier om ermee om te gaan. “Mensen zeggen altijd dat je moet rouwen, maar ik weet niet wat dat betekent,” zegt hij. “Moet ik dan gewoon stil gaan zitten en stoppen met leven? Ik begrijp het niet.”

Kees benadrukt dat hij niet weet hoe hij met zijn verdriet moet omgaan, maar dat hij probeert door te gaan. “Weet je, we moeten gewoon doorgaan,” herhaalt hij. Het is een manier om het verdriet niet de overhand te laten nemen, zelfs al weet hij dat het rouwproces nog lang niet voorbij is. Zijn openheid over zijn gevoelens biedt misschien ook anderen die met verlies te maken hebben een vorm van herkenning en troost.

Conclusie: De Kracht van Openheid over Verdriet

Kees Stevens deelt zijn verhaal met een openhartigheid die zeldzaam is. Hij laat zien hoe moeilijk het kan zijn om rouw een plek te geven, vooral als het verlies van dierbaren zich opstapelt. Het verlies van zijn oma Miep, die hem grootbracht, heeft een diepe leegte achtergelaten. Toch probeert hij door te gaan, al weet hij soms niet hoe.

Zijn verhaal benadrukt dat er geen makkelijke manier is om met rouw om te gaan. Het is een proces dat tijd kost en dat iedereen anders ervaart. Voor Kees is het belangrijk om open te zijn over zijn verdriet, zelfs als dat betekent dat hij toegeeft dat hij niet weet hoe hij verder moet. In een wereld waarin we vaak sterk moeten zijn, is zijn openhartigheid een krachtig en eerlijk signaal dat rouw iets is dat je niet alleen hoeft te dragen.