Theo (69) gedwongen tot dakloosheid: ‘In Nederland ben ik een onzichtbare burger’

In Nederland staan daklozen voor aanzienlijke uitdagingen. Ondanks de beschikbare financiële steun voor internationale doelen, blijven naar schatting 26.000 Nederlanders verstoken van een dak boven hun hoofd.

Ongehoord Nederland nam het initiatief om deze kwestie nader te onderzoeken en ontmoette Theo, een dakloze man die zijn dagen op straat doorbrengt.

In de stad Nijmegen, waar naar schatting 220 tot 250 daklozen verblijven, is de 69-jarige Theo één van hen. Hij leeft al sinds maart op straat.

Theo’s leven nam een dramatische wending toen hij te kampen kreeg met psychische problemen en alcoholisme. Deze problemen leidden tot het verlies van zijn sociale netwerk en uiteindelijk tot huisuitzetting vanwege achterstallige huurbetalingen.

Theo deelt zijn overlevingsstrategieën en vertelt: “In de zomer slaap ik onder een boom. Ik draag meerdere lagen kleding om de kou te trotseren, soms wel vier broeken tegelijk.”

Theo uit zijn frustratie over de behandeling door de autoriteiten. Hij beweert dat de politie en handhaving actief jacht maken op daklozen zoals hijzelf.

Boetes voor slapen in het openbaar of openbaar urineren zijn schering en inslag. Hij bekritiseert ook de aanpak van de gemeente Nijmegen onder leiding van burgemeester Bruls, die naar zijn mening het probleem alleen maar lijkt te verplaatsen.

Theo spreekt ook over de noodopvang en hoe hij van mening is dat hij inadequaat behandeld is. Theo valt onder de Wet langdurige zorg en gelooft dat hij in aanmerking zou moeten komen voor reguliere opvang en ambulante begeleiding om uiteindelijk weer zelfstandig te kunnen wonen.

De kwestie van ontwikkelingshulp wordt ook aangesneden door Theo. Hij wijst erop dat er veel hulp naar het buitenland gaat, terwijl ‘eigen volk’ op straat leeft. Dit benadrukt de complexiteit en de uitdagingen van de daklozenproblematiek in Nederland.