Ouders sturen geadopteerd kind weg wanneer ze zelf een baby krijgen

Adoptie is altijd een beetje een moeilijke weg en een delicaat thema. In sommige gevallen verloopt alles vlekkeloos, maar er zijn ook situaties die voor de geadopteerde kinderen een echte lijdensweg zijn. Dat was ook het geval bij deze man. Ondertussen is hij opgegroeid tot een succesvolle 30-jarige man, maar zijn jeugd was allesbehalve rooskleurig. Zeker dan wanneer het aankomt op zijn adoptie.

Karlos Dillard is een geniale advocaat en auteur, die voor zijn beroemdheid, hele moeilijke tijden meemaakte. Zijn eerste levensjaren werden gekenmerkt door pleegzorg en adoptie.

De man afkomstig uit Detroit beleefde heel traumatische momenten tijdens zijn kinderjaren. Door een gebrek aan geld en stabiliteit belandden hij en zijn vier broers in het adoptiesysteem. Vanaf dat moment kende hij geen ogenblik rust.

Hij getuigt: “Het zijn heel moeilijke jaren voor me geweest. Sinds de sociale diensten me onder hun hoede hebben genomen, ben ik toevertrouwd aan ongeveer 30 verschillende families”, zegt Karlos. Ik was een bijzonder kind, dat geef ik toe. De wisselvalligheden van mijn jonge leven hadden trauma’s gecreëerd die mijn gedrag beïnvloedden en dit ging bij veel van mijn adoptieouders niet goed.”

Hij beschrijft zijn noodzaak om eindelijk houvast te vinden en met acht jaar zou hij die reddingslijn eindelijk bereiken. Althans dat dacht hij.

Speciaal kind

Een koppel was bereid om hem te adopteren, maar dat liep niet af zoals gepland. De adoptieouders gingen voor adoptie omdat ze geen kinderen konden krijgen. Dat had gevolgen op hun relatie met Karlos. Ze kregen een negatieve houding tegenover hem. Toen de adoptiemoeder enkele jaren later toch zwanger raakte, werd de situatie alleen maar erger. Ze begon zich helemaal los te maken van Karlos.

“Op 15-jarige leeftijd vertelden ze me dat ze me niet meer wilden en gooiden me het huis uit”, vertelt hij. “Ze hadden hun biologische kind en ik was homo, een belediging voor twee religieuze en conservatieve ouders. Dus begon ik opnieuw zwervend van het ene huis naar het andere en van de ene bank naar de andere. Maar ondanks alles gaf ik niet op en bleef ik leven, studeren en vond ik langzaam mijn weg en mijn partner Kristopher.”

Nog meer verlies

Karlos kwam in contact met zijn biologische moeder en broers en zussen. Ondanks de tegenslagen vond hij toch weer een beetje rust. Na enkele jaren sloeg het noodlot opnieuw toe. Voor de tweede keer in zijn leven zou hij belangrijke mensen verliezen. Zijn moeder en zus, met wie hij pas weer contact had kwamen te overlijden. Toch liet hij het hoofd niet hangen en doet nu ook iets voor anderen.

Hij schreef zijn ervaringen neer in een boek, Ward of the State: A Memoir of Foster Care. Zo probeert hij anderen te behoeden voor zijn negatieve ervaringen met adoptie. Ook geeft hij advies aan toekomstige adoptieouders.